ارزهای دیجیتال پایدار از گذشته تا به حال

هدف از تدوین این مقاله تحقیق در مورد ارزهای دیجیتال پایدار از گذشته تا به حال است. ارزهای دیجیتال پایدار شبیه پول نقد دیجیتال با نوسانات کم عمل می کنند. ارزهای دیجیتال پایدار به دو دسته ارز دیجیتال با پشتوانه پول فیات (ارز دستوری) و ارز دیجیتال الگوریتمی تقسیم می شوند. دسته الگوریتمی به مجموعه متنوعی از ارزهای دیجیتال پایدار اشاره دارد. با مرور یک تاریخچه مختصر و تجزیه و تحلیل وضعیت فعلی برای ارزهای دیجیتال پایدار، حقایق مهم در مورد ارزهای دیجیتال پایدار را مورد بحث قرار می دهیم و مسیرهای استراتژیک را برای آینده پیشنهاد می کنیم. از سال ۲۰۱۸، ارزهای دیجیتال پایدار به ارزهای دیجیتال اصلی تبدیل شده اند که جریان پرداخت را در پلتفرم های مختلف مالی غیرمتمرکز تسهیل می کنند. ارزهای دیجیتال پایدار با پشتوانه پول فیات از نظر عملکرد و ساختار مشابه صندوق های بازار پول هستند. بدین ترتیب، چارچوب نظارتی برای وجوه بازار پول باید یک چراغ راهنما باشد. از این منظر، شرایط لازم برای عملکرد مناسب ارزهای دیجیتال پایدار با پشتوانه فیات عبارتند از: شفافیت، افشای کامل، حسابرسی کیفیت و نظارت. ارزهای دیجیتال پایدار الگوریتمی در اصل پول نقد مصنوعی یا یک ابزار مشتقه محسوب می شوند. بنابراین، آنها برای ایفای نقش های محوری در بازارهای مشتقات مالی دیجیتال کاملا موقعیت دارند. با توجه به ناهمگونی موارد استفاده از آنها، چارچوب نظارتی مناسب به شدت به اقتصاد زیربنایی بستگی دارد. چارچوب های الگوریتمی مرتبط با وام (به عنوان مثال، تقاضای اعتبارات مشروط) می توانند از محیط های اقتصادی و نظارتی بازارهای قراردادهای بازخرید و موارد مشابه بهره ببرند. موارد دیگر را می توان از دیدگاه ابزارهای مشتقات (فیوچرز، آپشنز، مبادلات) برای یافتن بهترین شیوه ها و استراتژی های بهینه در نظر گرفت.