رویکرد زمینه گرا در هویت معماری بومی مازندران

چند دهه از مطرح شدن معماری پایدار در عرصه معماری زمینه گرا می گذرد، مجامع بین المللی راهکارهای بسیار را برای تکمیل و تکامل آن ارائه نموده اند، تغییرات در شکل و شمایل روستاهای مازندران که از تغییر کاربری زمین های کشاورزی و دگرگونی طراحی معماری بومی منازل آغاز شد اکنون به حفاظ اطراف اراضی کشاورزی کشیده و چهره روستایی در این مسیر نیز در حال تغییر است خیلی از آن زمان نگذشته که خانه های گلی روستاهای مازندران جای خود را به ساختمان های چند طبقه داده اند و علاقه مندان به لمس کردن فضای ناب روستایی که دستشان در محیط روستایی خالی ماند به سمت زمین های کشاورزی و باغات اطراف روستاها روی آوردند . این پناهگاه دوستداران فضای دست نخورده و بکر روستایی در مازندران نیز اکنون دستخوش تغییر و تحول شد و قدم در مسیر شهری و لوکس شدن گذاشته است و دیگر از آن علائم و نشانه های روستای ناب خبر زیادی نیست .توجه به معماری بومی و شناساندن اصول نهان معماری زمینه گرا در آن یکی از راهکارهای مفید در جهت شناساندن معماری پایدار می باشد، چرا که توجهی دوباره را به معماری بومی معطوف خواهد نمود و از طریق آن مباحث معماری را به مباحث روز بین الملل نزدیک خواهدکرد. مسلما معماری بومی در زمان و مکان خودش پایدار بوده است و در این مقاله استخراج ویژگی های نهان معماری زمینه گرا در معماری بومی مازندران مد نظر می باشد. در حالی که امروز باید به دنبال ردپایی از این گونه نشانگرها در روستاها بود چرا که گرایش به لوکس بودن تنها دیگر به منازل روستاییان خلاصه نمی شود .فراتر از نوستالژی دیگر از آن معماری زمینه گرا روستایی با آن مناظر سنتی خبری نیست.