نقش موسیقی در معماری و هنر سنتی و تاثیر آن در ساختمان ها (مطالعه موردی: ریتم، تناسب، هماهنگی، وحدت و تکرار)

معماری به واسطه ی ژرفای مفاهیم هنری که از آن برخوردار است با دیگر هنرها تشابهات معنایی فراوانی دارد که در هنر موسیقی نمود بیشتری دارد، این دو هنر در ساخت فضا مشارکت می کنند؛ موسیقی فضای معنوی ایجاد میکند و معماری فضای مادی و این یکی از دلایلی است که از واژگان و ساختار واحد برخوردارند. موسیقی ایران طی سالیان با بهره گیری از عوامل گوناگون به کمال رسیده است؛ ازآنجا که این عوامل ریشه در فرهنگ دارد و شاهد آن بهره جستن از همان پارادایم ها در معماری ایرانی است، این پروژه با عنوان بررسی تطبیقی معماری و موسیقی و با هدف یافتن اشتراکات و بنیان های مشترک معماری و موسیقی که در هنر سنتی، موجودیتی یکپارچه و در هم تنیده دارند و در تعریف هنر امروزی موجودیتی مستقل و مجزا یافته اند. رابطه میان موسیقی و معماری به تاریخ اولیه بازمیگردد، زمانی که ویتروویوس، معماری را به عنوان «یکی از فراگیرترین و جهانی ترین فعالیت های انسانی» در نظر گرفت که در آن معمار باید در تمام هنرها تحصیل کرده و دانش گستردهای در تاریخ، موسیقی و فلسفه داشته باشد. معماری و موسیقی مبتنی بر خلاقیت و اصول طراحی مانند ریتم، تناسب، هماهنگی، وحدت، تکرار و غیره می باشد. آنها روابط هنری را از طریق عملکرد و تکنیک های بصری به اشتراک می گذارند تا پیشنهادهای طراحی نوآورانه ای ایجاد کنند. بررسی های انجام شده در این پژوهش حاکی از آن است که معماری و موسیقی علی رغم ظاهر کاملا متفاوت آن ها، به لحاظ منشاء مشترک درک و آفرینش آن ها، یعنی انسان، دارای بنیادهای مشترکی در این فرآیند ها هستند و نیز بسیاری از درونمایه های مفهومی و کاربردی در آن ها از جایگاه یکسانی برخوردار است و تاثیرات ادراکی مشابهی ایجاد می نماید.