نقش بتن در ساختمان معماری بروتالیستی (نمونه موردی: ساختمان های طراحی شده توسط معماران برجسته)

بتن را به عنوان یکی از پر کاربردترین و در عین حال به صرفه ترین مصالح در سراسر جهان می شناسند. بتن با توجه به اهمیتی که در میان جوامع محقق و مهندسین پیدا کرده است همواره در حال پیشرفت و تکامل بوده است. مشکل متریال و بافت در معماری بروتالیستی اساسی و پیچیده است. از این موضوع تفاسیر گوناگون و غالبا متناقض وجود دارد و لذا باید روشن شود. دامنه مقاله شامل تحلیل ایده ها و اجرای آنها در ساختمان های طراحی شده توسط معماران مرتبط با سبک بروتالیستی است. نویسنده نتایج معمارانی مانند: لوکوربوزیه، آلیسون و پیتر اسمیتسون، لوئیس کان، پل رودولف، باسیل اسپنس را در نظر گرفت. این مطالعات تایید کرد که آنها به نوع مصالح ساختمانی و نحوه استفاده از آن توجه زیادی داشتند. اسمیتسون ها، به عنوان قهرمانان بروتالیسم جدید، مجذوب معمولی بودن و زندگی روزمره بودند، و از این رو، مواد رایج و شیوه «آنطور که پیدا شد» را ترجیح دادند. لوکوربوزیه بتون بروت - بتن با نقش قالب چوبی را تکثیر کرد. او اشکالات بافت را تجلیل کرد و ادعا کرد که آنها غنای خاصی می بخشند و معماری را انسانی می کنند. کان و اسپنس آجر و بتن را با هم ترکیب کردند و سطوح و عناصر متضاد را ایجاد کردند. رودولف بتن موجدار و چکش بوته ای را معرفی کرد که اثرات کیاروسکورو جذابی را ارائه می کرد. علیرغم تفاوت هایی که بین این معماران وجود داشت، مصالح همیشه در ساختمان هایشان هم ساختار و هم بافت وجود داشت. روش های صنعتگر دوباره رایج شد و جای زیبایی شناسی ماشین را گرفت. بافت های خشن و نادرست تضاد با سطوح صاف و دقیق سبک بین المللی بود و نماد صداقت و حقیقت معماری بروتالیستی بود. مرحله بلوغ بروتالیسم تحت سلطه آجر و به ویژه بتن بود، اما از چوب، سنگ و ورق فلز نیز استفاده می شد. بافت های خام و تقریبا ابتدایی که مشخصه ی آغاز بروتالیسم بودند، با سطوح پیچیده و دقیق جایگزین شدند.