ارزیابی توسعه پایدار در شهرهای تاریخی معماری ایران (مطالعه موردی: کالبد فضایی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی)

آموزش دروس تاریخ معماری در دانشگاهها اغلب به صورت تئوری و براساس به حافظه سپردن اطلاعات است. یادگیری براساس حفظ و تکرار ، موجب یادگیری معنی دار و طولانی مدت نمی گردد. زمانی که مطالب به یاد سپرده شده، ارتباطی با واقعیات تجربی و عملی حرفه ای نداشته باشد، تغییری در روند کار طراحی معماری ایجاد نمی کند. «توسعه پایدار» به راهکارهایی برای الگوهای نامناسب در کالبد، فضایی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی اطلاق می شود تا از تمامی سطوح و زمینه هایی که منجر به جابجایی منفی می شود، جلوگیری شود. این امر مستلزم در نظر گرفتن معماری پایدار و شکل گیری آن در طرح های معماری برای شناخت عمیق اهداف پایدار است. معماری پایدار فرآیندی است که می تواند تکرار شود. مفهوم پایدار با ارزیابی ارزش یک روش مرتبط است. این روش با رفتاری تکراری و بادوام با نیازهای حفاظتی فعلی مواجه خواهد شد.بنابراین در اینجا این فرآیند همانند محصول نهایی تلقی می شود. مسلما معماری پایدار می تواند تشخیص دهد که محصول نهایی ممکن است فرسوده شود یا در صورت نیاز جایگزین شود. پدیده احیای مبانی تاریخی و فرهنگی شهری به عنوان مفهوم احیاء موضوع بسیار مهمی است که بر اساس اقتصاد شهری مورد توجه کارشناسان و مسئولان قرار گرفته است. بحث هایی برای این پدیده انجام شده اما هنوز مطالعه و ارزیابی کافی صورت نگرفته است. مبانی تاریخی و فرهنگی به عنوان مسیری شناخته می شود که شامل بناهای مختلف و نسبتا متعدد برای کاربرد عمومی با هویت معماری در فضاهای داخلی و خارجی است. به عنوان موضوعی برای تحقیقات شناختی است. در این پژوهش سعی شده است روند توسعه پایدار بر مبنای تاریخی- فرهنگی مورد توجه قرار گیرد.