تحلیل ساختار سقف در سازه های معماری (مطالعه موردی: اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰)

بی شک یکی از اعضای اصلی و موثر در سازه های ساختمانی، سقف می باشد که نوع اجراء این قسمت از سازه نقش بسزایی در سرعت و کیفیت کل سازه خواهد داشت. استفاده از مصالح قدیمی و روش های سنتی ساخت، دیگرجوابگوی سرعت مورد نظر و نیازهای طراحی نمی باشد. یکی از فاکتورهای صنعتی سازی، سرعت بالای اجرا و حذف متریال و روش های سنتی وقت گیر و پرهزینه می باشد. عوامل انسان شناختی، فرهنگی، نمادین، مذهبی و فنی در انتخاب ویژگی های سازنده و معماری و پیوند آنها موثر است. بخش مهمی از بناهای میراثی، تاثیرگذار بر نگرش کلی، تعریف زیبایی شناسی آن، شکل دادن به رابطه با بافت شهری و در نهایت کمک به خط افق شهر، پشت بام است. در سال های اخیر، روش های ارزیابی سازه های چوبی متعددی ایجاد شده اند که ساختار سقف را تنها بر اساس ویژگی های ساختاری و وضعیت حفاظتی آن بدون در نظر گرفتن ارتباط بین سقف و ساختمان و محوطه اطراف آن ارزیابی می کنند. با این حال، با توجه به اصول اصناف اروپایی، بناهای میراثی بدون تقسیم بندی دقیق بین معنای نمادین، صنعت، زیبایی شناسی معماری و روش های طراحی شهری ساخته شدند. همه این ویژگی ها بر زیبایی شناسی بناهای میراثی و همچنین شکل و ارتفاع سقف تاثیر می گذارند. در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰، در طلوع معماری مدرن و طراحی شهری، استفاده ای جسورانه و آگاهانه از صنایع دستی و روش های سنتی در اکثر شهرهای اروپایی - جنبش هنر و صنایع دستی، هنر نو، مدارس ملی- صورت گرفت. هدف این مطالعه تعیین چگونگی تغییر رابطه بین ساختمان، سقف و بافت شهری در تیمیشوآرا در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم است. در نهایت هدف اصلی مقاله شناسایی نقش ساختار سقف در تعریف سازه های میراثی است که در ابتدای قرن بیستم ساخته شده اند از طریق یک رویکرد فرا رشته ای و میان رشته ای.