بررسی طراحی ساختمان های مسکونی با رویکرد معماری سبز یا پایدار در کاهش میزان مصرف انرژی های فسیلی

مجتمع های مسکونی، مجموعه هایی هستندکه در شهرهای بزرگ و پرجمعیت، برنامه ریزی، طراحی و اجرا می شوند. حفظ منایع انرژی جلوگیری از آلوده کردن زمین و محیط زیست، کاهش میزان مصرف انرژی های فسیلی و هم زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی مبدل یکی از مهم ترین تدابیر در معماری و شهرسازی شده و معماران و شهر سازان را ملزم به رعایت اصول و قواعد خاصی در زمینه ساخت و ساز می کند. خانه فضایی برای آسایش انسان پس از سختی کار روزانه مامنی برای استراحت اوست زیرا هر شخص در حدود دو سوم هر روزش را در این مکان سپری می کند . بدون تردید کیفیت مطلوب بدون توجه به طبیعت، نورگیری مناسب فضاها و تهویه مطبوع فراهم نمی آید. هدف نهایی طراحی پایدار در پیدا کردن راه حل هایی موثر و مفید کمی، کیفی، جسمی و روانشناختی به منظور ساختمان سازی برای کاربران می باشد. سه اصل طراحی پایدار حفظ و بقای منابع طراحی بر اساس چرخه زندگی و طراحی انسانی محور ایجاد یک آگاهی گسترده از پیامدهای محیطی که با معماری مرتبط هستند را موجب می شوند. راهبردهای موجود در دل هر یک از اصول ما را به ضوابط بیشتری رهنمود می سازند. تغییرات غیر قابل بازگشت محیط زیست بر اثر دخالت های بشر، ضرورت توجه به بوم شناسی و مسائل زیست محیطی را برای آینده اجتناب ناپذیر می گرداند. معماری مدرن «پایدار» به معیارهای روشنی برای ارزیابی جامع اشکال آن نیاز دارد. یک نظریه پرداز آمریکایی نیکوس سالینگاروس قوانینی را استنباط کرد که بر ایجاد یک فرم معماری پایدار و سازگار که از ساختار اشکال طبیعی پیروی می کند، حاکم است. این الگوها به عنوان مبنایی برای نویسندگان مقاله برای استخراج معیارهایی برای ارزیابی اشیاء معماری است. معیارها در سیستم قاب شده اند که آزمایش آن در تجزیه و تحلیل مجتمع های مسکونی شهر یکاترینبورگ در سال های ۲۰۱۰-۲۰۲۰ انجام شد.