بررسی روش شناسی فرم طبیعی در آموزش معماری (مطالعه موردی: تمرین اکوتکچر در دانشکده معماری)

معماری در بستر طبیعت از سال ها قبل بر پایه ی رابطه فرهنگی بین طبیعت و نظم آن شکل گرفته است و بناهای بزرگ سنتی، روستاها، خیمه ها و معابدی که بشر در آن همچون خانه خود احساس راحتی می کند را همواره کسانی ساخته اند که با جوهر این طبیعت قرابت زیادی داشته اند. طبیعت و نظم شگفت انگیز آن، انسان را همواره ترغیب به پیروی از تنوع و گوناگونی موجود در فرم ها، ابعاد و مقیاس، بافت ها و حتی بی نظمی یا تصادفی بودن و همچنین بسیاری از ویژگی های ساختارگرای موجود در طبیعت و بکارگیری آنها در ساخت مصنوعات و محیط اطرافش کرده است. فرم یکی از معیارهای مهم در طراحی معماری است. در معماری بایونیک انتقال محض فرم های طبیعی به معماری ارزش چندانی ندارد. ارتباط بین فرم، عملکرد، ساختار و مصالح و نیز همچنین مسئله تعامل با محیط به عنوان مسائلی مهم تلقی می شود. با این وجود اغلب کارهایی که در معماری انجام شده صرفا دارای برداشت فرمی از طبیعت هستند در عین حال ما معتقدیم ترجمه ی صرفا شکلی نمی تواند تجربه ای موفق قلمداد شود، بلکه در صورت تلفیق فرم با عملکرد و ساختار می توان انتظار یک معماری مناسب را داشت. مقاله حاضر تحقیقی در مورد روش آموزشی ممکن برای دانشجویان معماری در رابطه با مطالعه انتقال الگوهای طبیعی به محیط ساخته شده و تولید فرم های جایگزین در معماری است. اهداف این مطالعه تصدیق تنوع رسمی ارائه شده توسط طبیعت، بیان روش های ممکن تحلیل رسمی نمونه های طبیعی و در نهایت تبدیل آن ویژگی ها به پارامترهایی است که قادر به برآوردن نیازهای معماری باشند. تحقق این رویکرد نظری پیشنهادی از طریق تمرین با عنوان "اکوتکچر" انجام شده در دانشکده معماری در تیمیشوآرا به دست می آید.