بررسی مسائل اقلیمی و محیطی در معماری تاریخی ایران با رویکرد ارتباط معماری معاصر

ساختار حیاط مرکزی استراتژی انسان برای همسازی و هماهنگی با اقلیم است. حیاط مرکزی جوهره ی اصلی سازماندهی فضایی است؛ که به صورت اندامی از فضا متصل به سایر عناصر فضایی نوعی برخورد با عوامل اقلیمی است؛که به دنبال تداعی الگوهای ادراکی انسان از محیط بر اساس مولفه های انتزاعی نیز می باشد. اهمیت شهرسازی، بر فرم کالبدی و معماری با ایجاد محدودیت هایی در میزان سطح اشغال، محل قرارگیری حیاط و تراکم بنا می گذارد، مشخص می شود. با ورود تفکرات مدرن و اثری که در معماری و شهرسازی داشت، در نهایت به یک شکل شدن شهرها در تمامی اقلیم های ایران منجر شد. این در حالی است که در معماری و شهرسازی سنتی با سال ها تجربه و نتیجه دانش جمعی، به الگویی دست یافته بودند که پاسخگوی نیازهای اقلیمی و بستر آن بود. یکی از چالش های امروز مسیله مواجهه با کمبود سوخت های فسیلی است و اینکه بخش قابل توجهی از مرهر انرژی در بخش ساختمانی است و می توان با تمهیداتی در مرحله طراحی این میزان را تا حد چشم گیری کاهش داد. معماری سنتی ایران برداشت نسل های گذشته از مسائل اقلیمی و اکولوژیکی و تلاش آنها برای بهبود شرایط زندگی را آشکار می کند. این معماری همواره الهام بخش معماران بوده است که در صورت وجود عوامل محیطی و راهکارهای کنترلی برای توسعه شرایط زندگی خود به آنها کمک می کند. از این رو، مقاله حاضر سعی دارد با رویکردی توصیفی- تحلیلی، مسائل اقلیمی و محیطی مشاهده شده در معماری تاریخی ایران را بازشناسی و نحوه ارتباط معماری معاصر با این موضوعات را تبیین کند. در نهایت راهکارهایی برای استفاده بهینه از مسائل اقلیمی و محیطی معماری تاریخی برای معماری معاصر ارائه شده است. با انتخاب نمونه های مطرح شده در این مقاله، سعی شد به پرتکرارترین بناهای سنتی در بافت های تاریخی توجه شود. اطلاع رسانی نکاتی که اکثریت این خانه ها رعایت شده است.