ارائه راهکاری مناسب به منظور تعامل اثربخش کودک و والدین با فضای آموزشی در راستای افزایش حس تعلق به مکان

حس تعلق به مکان رابطه ای معنادار بین احساس، شناخت و ادراک افراد با فضاست که میتواند باعث به وجود آمدن احساس ها و پیامدهای مثبت در عوامل اجتماعی، روانشناختی و فیزیولوژیکی شود. حس تعلق به مکان یکی از واکنش های احساسی و عاطفی انسان نسبت به محیط است که فرد را به مکان پیوند داده و هویت شخص و مکان را شکل می دهد. محیط های آموزشی کودکان، بعد از محیط خانه و خانواده، بیشترین سطح ارتباط را با کودکان به تعامل میگذارد و حس تعلق به مکان، ممیزیهایی برای شوق بازگشت به مدرسه و ماندن در آن فراهم آورده، که از جمله عامل های اساسی در پیوند دانش آموز با محیط آموزشی است. کودکان بیشتر از هر چیز به تجربه کردن علاقه مندند. بنابراین فضاهایی که برای کودکان طراحی می شوند، به ویژه فضاهای آموزشی، باید قادر باشند نیروهای ذهنی و احساسی او را تحت تاثیر قرار دهند و از این طریق، هم در آموزش او شرکت کنند و هم محیطی شاد و سرشار از انرژی را برای او به وجود آورند. یکی از فضاهای آموزشی که کودکان بخشی از ساعات عمر خود را در آن به آموزش و یادگیری میپردازند، مدرسه است. مدرسه را می توان خانه ای دانست با ابعادی وسیع تر که کودکان بخشی از زندگی شان را در آن سپری میکنند. از این رو طراحی مدرسه با توجه به نیازهای دانش آموزان، اهمیتی ویژه دارد. پژوهش حاضر با هدف ارائه راهکاری مناسب به منظور تعامل اثربخش کودک و والدین با فضای آموزشی در راستای افزایش حس تعلق به مکان است که به بازشناسی عواملی که باعث افزایش ایجادحس تعلق کودک به مدرسه میشود و بازشناسی عواملی که باعث بهبود تعامل کودک و والدین در مدرسه می شود می پردازد.روش تحقیق این پژوهش توصیفی-تحلیلی بوده و داده های پژوهش با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و اسنادی به دست آمده است. با توجه به یافته های تحقیق نتایج نشان می دهد کودکان برای این که انگیزه ی کافی برای حضور در فضا و احساس تعلق به فضا داشته باشند، باید جلب ویژگی های کالبدی، بصری و حسی فضا گردند. برای این منظور لازم است ابتدا نیازهای کودکان در فضا، شناخته شود و پس از آن فضای مناسب آن ها با تاکید بر حس تعلق به مکان، طراحی شود.