بررسی نقش واسطه ای عملکرد خانواده در ارتباط بین مشغولیت تحصیلی با مدرسه گریزی دانش آموزان

مردم انتظارات مختلفی از نظام آموزش و پرورش دارند، آنها از دستگاه تعلیم و تربیت انتظار دارند در حل مسائل ومشکلات اجتماعی پیشقدم باشد، جامعه را به سمت رفاه و پیشرفت هدایت کند و مردم را از طریق فرایند آموزش و پرورش، به سوی زندگی بهتر و سلامت روانی سوق دهد. جهت رسیدن به این اهداف، خانواده به عنوان اولین سنگ بنای تشکیل شخصیت دانش آموزان نقشی حیاتی بر عهده دارد. و باید انسان ها را قبل از ورود به مدرسه آماده کند. بنابراین به نظر می رسد که والدین و نظام خانواده با ایجاد امنیت روانی و عاطفی در کودکان مانند محبت ، پذیرش، و مصاحبت در مورد رفتارهایی که بیانگر شکل گیری هویت آنان هستند، فرایندهایی که منجر به رشد هویت و شخصیت آنان می شود را تقویت می نمایند و بالعکس ، رفتار نامناسب در نظام خانواده، مهر و محبت کمتر، ارتباطات ضعیف ، طرد شدن و عدم پذیرش از جانب خانواده، نمی تواند امنیت عاطفی و روانی در کودکان ایجاد نماید و به تبع باعث ایجاد رفتارهای مشکل زا از جمله هراس اجتماعی و مدرسه گریزی و ترک تحصیل در آینده کودکان خواهد شد و کودکان با وجود نظام خانواده نامناسب نمی توانند خطرها و احتمال خطرهای دخیل در پیشرفت های تحصیلی و ارتباطات اجتماعی را بپذیرند. بنابراین این پژوهش در پی ان است تا نقش واسطه ای عملکرد خانواده در ارتباط بین مشغولیت تحصیلی با مدرسه گریزی دانش آموزان را بررسی کند. در واقع سوال اصلی این پژوهش این است که آیا عملکرد خانواده در ارتباط بین مشغولیت تحصیلی با مدرسه گریزی دانش آموزان نقشی دارد یا خیر؟