مدل یابی ارتباط آموزش خود دلگرم سازی با سرزندگی تحصیلی با نقش میانجی توانمندسازی روانشناختی و بی صداقتی تحصیلی در میان دانش آموزان مقطع ابتدایی همدان

در دنیای امروزی، اگر در سازمانها از وجود انسانهای خلاق، دانشگر، فرصت شناس و تبیین گر مسائل بی بهره باشیم ، بسیاری از فرصت ها و موقعیت ها را از دست خواهیم داد از این رو هدف این پژوهش مدل یابی ارتباط آموزش خود دلگرم سازی با سرزندگی تحصیلی با نقش میانجی توانمندسازی روانشناختی و بی صداقتی تحصیلی در میان دانش آموزان مقطع ابتدایی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل همه ی دانش آموزان مقطع ابتدایی همدان در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ است که شامل ۱۸۴۷ دانش آموز است . از طریق جدول مورگان ۳۰۴ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه سرزندگی تحصیلی دهقانزاده و حسین علی (۱۳۹۱) و پرسشنامه بی صداقتی تحصیلی مک کیب و تروینو (۱۹۹۷)، پرسشنامه توانمندسازیروانشناختی (PEQ) اسپریتزر (۱۹۹۵) استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل مسیر نشان داد که هرچند کل مدل از برازش نسبی برخوردار بود و ضرایب همبستگی از آموزش خود دلگرم سازی به سوی سرزندگی تحصیلی معنی دار بود، در کل توانمندسازی روانشناختی قادر به میانجی گری رابطه بین آموزش خود دلگرم سازی و سرزندگی تحصیلی بود؛ اما بی صداقتی تحصیلی نمی تواند به عنوان متغیر میانجی بین توانمندسازی روانشناختی و سرزندگی تحصیلی باشد همچنین ضرایب استاندارد و سطح معنی داری برای مسیر آموزش خود دلگرم سازی به سرزندگی تحصیلی و همچنین توانمندسازی روانشناختی به سرزندگی تحصیلی مثبت و معنی دار می باشد و می توان با اطمینان ۹۵ درصد بیان کرد که مسیر مستقیم این متغیرها معنی دار بوده و آموزش خود دلگرم سازی و توانمندسازی روانشناختی بر سرزندگی تحصیلی تاثیر مستقیم و معنی داری دارند.