جایگاه شاهنامه فردوسی در زبان و ادب پارسی

شاهنامه ی فردوسی را یکی از بزرگترین و مهم ترین آثار ادبیات حماسی جهان می دانند. بر طبق گفته ها، تنها منبعی که فردوسی برای سرودن اثر بزرگ خود، از آن استفاده کرده، شاهنامه ی ابومنصوری بوده است . سرودن شاهنامه از سال ۳۶۷ هجری قمری به طور رسمی آغاز شد. فردوسی نسخه ی اول شاهنامه را در سال ۳۸۴ هجری قمری و نسخه ی نهایی آن را در سال ۴۰۰ هجری قمری به اتمام رسانید. در شمار تعداد بیت های شاهنامه نیز اختلاف وجود دارد. منابع مختلف ابیات شاهنامه را بین ۵۰ تا ۶۰ هزار بیت ذکر کرده اند. بیت های بیشماری که داستان پهلوانی ها و رشادتهای اصیل ایرانی را به زیبایی روایت می کند.