هنرنمایی حافظ در عرصه گزینش صفت بلاغی برپایه علم بدیع

سال انتشار: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 35

فایل این مقاله در 24 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_LIAR-15-4_004

تاریخ نمایه سازی: 18 فروردین 1403

چکیده مقاله:

صفت یکی از سازه­های دستوری است که هم در محور هم­نشینی (نحو) و هم در محور جانشینی (صرف) تولیدکننده معناست. از آنجا که این عنصر دستوری می­تواند در جایگاه­های نحوی متعددی حضور داشته ­باشد، امکانات زبانی بیشتری را در اختیار گوینده قرار می­دهد و از این نظر سازه­ای ارزشمند است. شاعر به مدد ظرفیت دستوری صفت، آن را در وجه ادبی نیز به کار می­گیرد؛ چنانکه یکی از راه­های آفرینش معنا و خلق تصاویر شگفت­انگیز در شعر حافظ گزینش صفت است. او از صفت به عنوان ابزار تولید تصاویر بلاغی و معناشناختی، برای غنای زبان ادبی بهره می­گیرد. اهمیت صفت برای حافظ تا آنجاست که چندین بار در این مقوله واژه­سازی کرده ­است: صوفی افکن، صنوبرخرام، عطرگردان، دیوانه­نواز، صوفی­سوز، معشوقه­باز و ... . در این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی کارکرد بلاغی صفت در غزلیات حافظ برپایه سنجه­های علم بدیع بررسی شده است. رابطه بلاغی و معنایی صفت با موصوف و دیگر اجزای جمله نشان می­دهد که حافظ صفت را از سر تصادف یا برای پرکردن خلاهای وزن و قافیه به کار نمی گیرد؛ بلکه برای آن ارزش بلاغی قائل است. حافظ به وسیله صفت بلاغی در مقوله­هایی مانند ایهام، پارادوکس، جناس و آرایه­هایی کم کاربرد مانند اسلوب حکیم، جمع، لف­و­نشر و مذهب کلامی نیز تصویرآفرینی کرده است.

نویسندگان

روح الله نوری

دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه لرستان، خرم آباد، ایران

علی نوری

دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه لرستان، خرم آباد، ایران

علی حیدری

استاد گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه لرستان، خرم آباد،ایران

مراجع و منابع این مقاله:

لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :
  • استعلامی، محمد (۱۳۸۳). درس حافظ. سخن ...
  • انوری، حسن (۱۳۹۰). فرهنگ بزرگ سخن (چاپ ۱). سخن ...
  • برزگر خالقی، محمد رضا (۱۳۸۹). شاخ نبات حافظ. زوار ...
  • برزگر ولیک­چالی، مصطفی، مرادی، ایوب، و کوپا، فاطمه (۱۳۹۹). کارکرد ...
  • ثروتیان، بهروز (۱۴۰۰). شرح غزلیات حافظ. نگاه ...
  • جاوید، هاشم (۱۳۷۷). حافظ جاوید. فرزان­روز ...
  • حسین­پور سرکاریزی، احمد (۱۳۹۵). ارزش بلاغی و زیبایی­شناسی صفت. فصلنامه ...
  • خرمشاهی، بهاءالدین (۱۳۸۰). حافظ­نامه. علمی ­و­ فرهنگی ...
  • خطیب رهبر، خلیل (۱۳۸۳). دیوان غزلیات حافظ. صفی­علیشاه ...
  • دهخدا، علی اکبر (۱۳۷۷). لغت­نامه (چاپ ۲). موسسه انتشارات و ...
  • سلیمی، حسین (۱۳۹۹). درنگی بر پیوندهای معنایی و بلاغی واژگان ...
  • شفیعی کدکنی، محمدرضا (۱۳۹۱الف). صور خیال در شعر فارسی. آگاه ...
  • شفیعی کدکنی، محمدرضا (۱۳۹۱ب). رستاخیز کلمات. سخن ...
  • شفیعی کدکنی، محمدرضا (۱۳۹۱ج). موسیقی شعر. نشر آگه ...
  • شمیسا، سیروس (۱۳۸۷). فرهنگ اشارات. میترا ...
  • شمیسا، سیروس (۱۳۸۳). نگاهی تازه به بدیع، چاپ نخست از ...
  • فرشیدورد، خسرو (۱۳۷۶الف). صفات ادبی و شاعرانه در دیوان حافظ ...
  • کادن، جان. آنتونی (۱۳۸۶). فرهنگ توصیفی ادبیات و نقد (کاظم ...
  • کزازی، میرجلال­الدین (۱۳۷۳). زیباشناسی سخن پارسی ۳ (بدیع). نشر مرکز ...
  • وحیدیان کامیار، تقی (۱۳۹۴). بدیع از دیدگاه زیبایی­شناسی. انتشارات سمت ...
  • هروی، حسینعلی(۱۳۶۷). شرح غزل­های حافظ. (به کوشش زهرا شادمان). نشر ...
  • همایی، جلال­الدین (۱۳۸۹). فنون بلاغت و صناعات ادبی. اهورا ...
  • نمایش کامل مراجع