فرایند دموکراتیک برای مداخله ی شهروندان در برنامه ها ی شهری ایران

امروزه دموکراسی به عنوان الگویی که دارای جاذبه و مشروعیت جهانی است به یک ایدئواوژی پاسخگو در مقیاس جهانی بدل شده است. بر همین اساس نظریه های شهرسازی نیز در جهت هماهنگی و دستیابی به مشروعیت زمینه ای و محتوایی، در بنیان های دانشی خود دگرگونی هایی همسو با نظریه های دموکراسی یافته اند. با این وجود سطوح نظری برنامه ریزی در ایران نتوانسته همسویی فکری و زمانی متناسب با دگرگونی های پارادیمیک دموکراسی داشته باشد. روش پژوهش در مقاله ی حاضر از نوع تحلیل محتوا و مقایسه ای است، که در آن ضمن مطالعه ی ارکان نظام دموکراتیک، نحوه ی مداخله ی مردم در تهیه و تدوین و تصویب و اجرای برنامه ها و طرح های توسعه ی شهری در ایران نیز بیان شده و مورد ارزیابی قرار گرفته است. اطلاعات مورد نیاز از راه مطالعه ی اسناد و مدارک کتابخانه ای گردآوری شده است. در پایان چند راهکار برای رفع مشکلات مدیریت شهری در این زمینه ارائه گردیده است.