تببین شاخصه های ارتقا و تعاملات اجتماعی در طراحی مجتمع های مسکونی

مجتمع مسکونی به عنوان پیچیده ترین و اساسی ترین عملکرد، در عرصه معماری قرن بیستم به حساب آمده و می توانند تاثیرات بسیار زیادی بر تعاملات اجتماعی و روابط اجتماعی ساکنین داشته باشند، امروزه انسانها به دلیل مختلف ملزم به زندگی به صورت جمعی و در مجموعه های چندین خانواری هستندکه نه تنها از مزایای زندگی جمعی برخوردار نیستند بلکه این امر را عاملی برای مزاحمت و خدشه دار شدن حس خلوت، حریم خصوصی وزندگی فردی خود می دانند. این موضوع باعث بروز مشکلات و نابسامانی هایی در زندگی ساکنین شده و در نتیجه روز به روز انسانها را از هم دورتر و تنهاتر می سازد. حریم و عرصه های انسانی و فضایی در مسکن امروزی از بین رفته است حتی خانواده ها از مسایل مختلف دیگری مثل محل بازی بچه ها، حریم محله، سایه اندا زی و اشرافیت بصری و... اظهار نارضایتی می کنند. در این میان بایستی بتوان تعادلی میان خلوت و تعامل اجتماعی انسانها ایجاد کرد که این امر به وسیله مفاهیم کالبدی و همچنین مفاهیم فرهنگی اجتماعی که زمینه های روانی را ایجاد می کنند، میسر است. با توجه به اینکه درفرهنگ ایرانیان از دیرباز همسایگی و هم محله ای بودن رابطه ای بسیار صمیمی تلقی می شده و همسایگان خانواده ای بزرگ را تشکیل می دادند، پس اگر امروز در شهرهای ایرا ن همسایه ها با هم بیگانه شده اند و فضای محله های مسکونی سرد و خشک است، به این دلیل است که در طرا حی مجموعه ها و محله های مسکونی، صمیمیت و زندگی اجتماعی جایگاهی ندارد. در این راستا این مقاله در این راستا این مقاله درصدد احیا ء عوامل موثر در تعاملات اجتماعی در محیط های مسکونی می باشد. با روش تحقیق مبتنی بر مطالعات میدانی-کتابخانه ای به طرا حی مجتمع مسکونی با رویکرد افزایش تعاملات اجتماعی خواهد پرداخت.