بررسی حکمت معماری در دوره هخامنشی

دوران هخامنشی از فصول پر افتخار تاریخ هنر و معماری ایران است که بدون شک بناهای عظیم آن هنوز هم موضوعی برای تفکر بسیاری از پژوهندگان معماری،باستان شناسی و تاریخ هنر است. دستاوردهای هنری و معماری هخامنشیان از دیرباز توجه محققان را به خود جلب کرده اند، اما بیشتر تحقیقات صورت گرفته در این حوزه ها به یافتن ریشه های آثار امپراتوری هخامنشی در دیگر تمدن های باستان معطوف بوده است. هنر هخامنشی، هنر درباری و متاثر از هنر ملل تابعه امپراتوری مانند بین النهرین، مصر، آسیای صغیر و به ویژه هنر اورارتو بوده است؛ نقوش برجسته دیواره ها و دروازه کاخ ها به ویژه در تخت جمشید، بیانگر نفوذ و تاثیر عناصر هنر مادی، ایلامی و بین النهرین (آشور و بابل( بر هنرهخامنشی است. آنچه که امپراتوری هخامنشی را خاص و باشکوه می کند،تلفیق هنر سرزمین های دیگر و گذشتگان آن ها با عناصر بومی پارسیان است. آنچه به عنوان برآیند این پژوهش باید به آن اشاره کرد سبک خاص معماری در دوران هخامنشی است که شامل صفه سازی در زیر بنا،آپادانا (تالارهای ستون دار)، ستون های عظیم سنگی و سرستون ها،پایه ستون ها، برج های گوشه ایی، معماری پیکره ایی، دروازه های یادمانی و...است.