بررسی راهکارهای توانمندسازی در بافت های فرسوده شهری با تاکید بر رویکرد توسعه پایدار اجتماعی (نمونه موردی محله فرحزاد تهران)

اسکان بشر، نقشی تمدن ساز در فرایند تاریخی توسعه جوامع داشته است. در این فرایند، شهرها به مثابه برترین سطح اسکان، کانون ایفای این نقش بودهاند. چشم انداز توسعه جهانی نشان میدهد که این نقش همچنان تداوم دارد و این مهم در گرو برپاکردن و نگاه داشتن شهرهایی مولد و پایدار با محیطی قابلیت زا، مناسب زیست و فعالیت و حفاظت کننده محیط زیست میباشد. از پدیدههای عمده ناپایدار کننده شهری (بویژه در کشورهای در حال توسعه) گونه ای شهرنشینی با مشکلات حاد موسوم به اسکان غیررسمی است. اینگونه سکونتگاه ها هر چند جلوه ای از فقر است اما بازتاب کاستی ها و نارسایی های سیاستهای دولت و بازار رسمی نیز محسوب میشوند. اسکان غیررسمی که با عناوین دیگری همچون حاشیه نشینی، زاغه نشینی، کپرنشینی و... نیز مترادف است، از پیامدهای نامطلوب شهرنشینی در جهان معاصر به ویژه نتیجه صنعتی شدن شتابان و نابرابری های منطقه ای است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی و کاربردی میباشد. در این نوشتار ضمن بررسی اسکان غیررسمی و علل شکل گیری آن به ارائه راهبردهائی جهت ساماندهی و توانمندسازی محله فرحزاد می پردازد.