ارزیابی و سنجش زیست پذیری شهری در محدودیت های بعد از کرونا

شهر انسان، حاصل این ایده و اندیشه است که شهر، صرفا یک پروژه فنی و مهندسی برای ساختن سرپناه نیست، بلکه باید همه جنبه های تمدن یک جامعه را پوشش دهد. لذا انتقادات وارد شده از سوی محققان شهری و اجتماعات انسانی، محققان را واداشت تا بر مفهوم زیست پذیری، به عنوان یکی از رویکردهای دستیابی به محیط شهری قابل زیست و باکیفیت تاکید کنند. به دنبال شیوع ویروس کوید ۱۹ موجی از تحولات در ابعاد اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی ایجاد شد؛ به طوری که این پدیده، از یک پدیده پزشکی به پدیده اجتماعی، اقتصادی و در پی آن شهر و شهرنشینی تبدیل شد. برعکس سایر اپیدمیها، این بار کرونا، ثروتمند و فقیر و شمال و جنوب را به یک چشم نگاه می کند؛ اما همواره گروه های آسیب پذیر به دلیل ناتوانی در رعایت موازین بهداشتی، الزام برای کار و تامین حداقل معیشت خانواده و پرسه زنی اجتماعی برای فرار از مسکنی که محل سکونت نیست، بیشتر در معرض بیماری قرار دارند. از این رو این تحقیق با هدف سنجش زیست شهری با توجه به محدودیت های کوید ۱۹ انجام می گیرد. روش بکار رفته بصورت توصیفی تحلیلی بوده تا در کلیتی جامع به بحث کرونا و زیست پذیری شهری بپردازیم. نتیجه تحیق می تواند مدیریت شهری را در طراحی مناسب فضاهای شهری به لحاظ زیست پذیری یاری رساند.