شناسایی شاخص های نفوذ پذیری معابر و کیفیت ساختمانی و بررسی تاثیر آنها بر زیست پذیری کالبدی شهری در راستایی توجه به چرخه نوسازی و بهسازی بافت شهری(مطالعه موردی: شهرک نیروی انتظامی منطقه ۷ شهرداری شیراز)

حس کیفیت مکانی به معنای ادراک ذهنی مردم از محیط و احساسات کم و بیش آگاهانه آنها از محیط خود است که شخص را در ارتباطی درونی با محیط قرار می دهد. به منظور افزایش عامل رضایتمندی از محل سکونت، باید برنامه ریزی جهت تامین مسکن، متناسب با تقاضای آن در محلات یا شهرک ها صورت گیرد. ایجاد فضاهای نوساز شهری و افزایش ظرفیت سواره معابر می تواند به ارتقا کالبدی و توسعه پایدار یک شهرک کمک شایانی کند؛ و درنتیجه باعث افزایش رضایتمندی از زندگی و افزایش زیست پذیری شهری گردد. زیست پذیری شهری یکی از مهمترین و نوین ترین مباحث در تئوری های جدید شهرسازی و برنامه ریزی است که با هدف پیشبرد شهر به سوی مطلوبیت هرچه بیشتر مطرح شده است. هدف این پژوهش کاربرد تحلیل عاملی در شناسایی شاخص های موثر در زیست پذیری شهری در محلات شهری (سطح خردتر از مناطق) با استفاده از GIS می باشد.