بررسی و تحلیل زیست پذیری شهری با شناسایی دو پارامتر ناپایداری و سازه ساختمانی بافت های ناکارآمد شهری در راستایی توجه به چرخه بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده (مطالعه موردی: شهرک نیروی انتظامی منطقه ۷ شهرداری شیراز)

افزایش خواست های ساکنین شهرها و انتظارات مردم در ارتباط با فضاهای سکونتی جدید و همچنین سطوح لازم خدماتی و رفاهی، بهداشتی و درمانی، آموزشی و ورزشی، تفریحی و غیره و عدم وجود امکانات جوابگویی به این نیازها در داخل بافت های قدیمی، مسئله ی است که در دهه ی گذشته، کمابیش در تمام شهرهای کشور مطرح شده است. امروزه فرسودگی بافت واقعیتی است که بیشتر شهرهای باسابقه و تاریخی را متاثر ساخته است. چرخه ی بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده ی شهری، از شناسایی درست محدوده و تفکیک آنها به محله های فرسوده آغاز می شود. هدف از این پژوهش مطالعه ی نمونه ای، دو شاخص ناپایداری و سازه ساختمانی بافت فرسوده و تاثیر آنها بر زیست پذیری شهری در سطح خردتر از مناطق (محله یا شهرک) در سیستم اطلاعات جغرافیایی است. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش توصیفی- تحلیلی است؛ و تلاش می گردد با استفاده از این دو شاخص (ناپایداری و نوع مصالح و سازه ساختمان) بافت های فرسوده شناسایی و در ادامه شکوفایی زیستی این شهرک ها با توجه به نتایج این شاخص ها نیز بررسی گردند. در این پژوهش از نرم افزاری Excel، Arc GIS و Google earth استفاده شده است. نقشه پهنه بندی واحد های ساختمانی بر اساس ناپایداری بنا در ساختمان های موجود نشانگر آن است که ۴۰ % از مقاومت خوب،۴۴ % مقاومت متوسط و ۲۴ % مقاومت ضعیف دارند. پس بیشتر بافت شهرک، دارای مقاومت خوب و متوسط می باشند و شهرک فرسوده ای نیست ولی بافت ضعیف در سطح شهرک گسترده شده است که باعث عدم هماهنگی ساختار شهری شده است. این موضوع در حال حاضر حیات شهرک را با مشکل مواجه کرده است و بهتر است با برنامه ریزی چرخه بهسازی و نوسازی با سرعت بیشتر تدوام داشته باشد. وضعیت واحدهای ساختمانی بر حسب نوع مصالح و سازه به کار رفته شده در آنها نشانگر آن است که در این شهرک ۶۵ درصد قطعات هم مصالح و هم سازه ی مقاوم دارند و ۳۳ درصد قطعات، مصالح یا سازه ی مناسب ندارند. می توان نتیجه گرفت با وجود درصد بالای ساختمان های با مصالح و سازه مناسب ولی بیش از ۳۰ درصد ساختمان ها مصالح یا سازه نامناسب ندارند و این تهدیدی جدی برای شکوفایی و زیست پذیری شهری است. از دیگر یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت مطالعات در سطوح خرد تر از مناطق با تاکید بر سطح محله (شهرک) برای بررسی بهتر و دقیق تر زیست پذیری در حوزه مسکن و محیط زیست می بایست بیشتر مورد توجه قرار بگیرد. همچنین می توان عنوان کرد که GIS قابلیت های لازم را برای بروزرسانی ایمن، دقیق و سریع اطلاعات در راستایی برنامه ریزی بهسازی و بازسازی دارد و می بایست بیشتر مورد استفاده قرار بگیرد.