مروری بر مهندسی بافت لیگامان متقاطع زانو ( ACL)

محدودیت های آلوگرافت ها و اتوگرافت ها در بازسازی ACL و همچنین پیشرفت های اخیر در علم زیست شناسی و مواد، علاقه مندی به توسعه جایگزین های ACL مهندسی بافتی را افزایش داده که پتانسیل تقلید از ACL طبیعی را از نظر خواص بیولوژیکی و مکانیکی دارند. چهار جزء اصلی مهندسی بافت، داربست های بیومتریال، منابع سلولی، فاکتورهای رشد و محرک های مکانیکی هستند. یکی از شایع ترین آسیب های زانو، رگ به رگ شدن یا پارگی ACL است. پارگی رباط صلیبی قدامی (ACL) نشان دهنده بیش از ۵۰ درصد آسیب های زانو است و سالانه بیش از ۲۰۰۰۰۰ نفر را در ایالات متحده تحت تاثیر قرار می دهد و هزینه مستقیم و غیرمستقیم آن بیش از ۷ میلیارد دلار در سال است. جوانانی که در سطوح بالای رقابت شرکت می کنند در معرض خطر خاصی هستند. انتظار می رود که پیشرفت مستمر در طراحی یک جایگزین ACL با مهندسی بافت پایدار، با استفاده از تکنیک های در حال پیشرفت سریع در علم مواد و زیست شناسی همراه باشد. این مقاله به بررسی مطالعات فعلی در مورد استراتژی های مهندسی بافت برای لیگامان متقاطع قدامی زانو می پردازد.