سیم های ارتودنسی

سیم های ارتودنسی اجزای دستگاه های ثابتی هستند که برای انجام حرکات ضروری دندان به عنوان بخشی از درمان ارتودنسی استفاده می شوند. هدف استفاده از سیم های ارتودنسی اعمال نیرو به دندان ها برای حرکت دادن در الگوی دلخواه، حفظ شکل فک و اتصال براکت ها به هم می باشد که در تولید آن ها باید فاکتورهای مکانیکی مانند سفتی، زیست سازگاری، زیبایی، مقاومت به خوردگی و خاصیت فرم پذیری راحت درنظر گرفته شود. نیروی ایده آل نیرویی است که حرکت سریع دندان را بدون آسیب به دندان ها یا بافت پریودنتال ایجاد کند. عوامل مختلف بیولوژیکی و عواملی مانند نوع حرکت و اندازه دندان بسیار مهم هستند که باید در هنگام اعمال نیرو درنظر گرفته شوند. اعمال نیروهای کم تر نتایج بهینه را ایجاد می کند ولی اعمال نیروهای بیش از حد فشار خون عروقی، فعالیت سلولی در بافت پریودنتال را کاهش می دهد. سیم های نیکل- تیتانیوم، بتا تیتانیوم و فولاد ضد زنگ چند رشته ای به دلیل پیشرفت های فناوری اخیر با طیف گسترده ای از خواص توسعه یافته اند. انواع مختلف سیم های ارتودنسی از جمله سیم های تیمولیوم- تیتانیوم، سوپرکابل ها، سیمهایBio Force ، سیم های Optiflex و سیم های ارتودنسی کامپوزیتی تقویت شده با الیاف وجود دارند که درحال حاضر بهترین نوع این سیم های ارتودنسی از نظر زیبایی، استحکام، راحتی استفاده توسط پزشک و ویژگی های منحصر بفرد، کامپوزیت های تقویت شده با الیاف هستند. خواص سیم های ارتودنسی توسط تست های آزمایشگاهی مختلف مانند تست های کششی، پیچشی و خمشی ارزیابی می شود. پزشک باید انواع پارامترها و ویژگی های سیم را درصورت لزوم درنظر بگیرد زیرا هیچ سیمی برای تمام مراحل درمان مناسب نیست. کیفیت و عملکرد درمان را می توان با اعمال نیروهای کم تر بهبود بخشید و دامنه وسیع-تری از حرکات را بین جلسات بدست آورد. بنابراین یک متخصص ارتودنسی باید دانش کافی از رفتار بیومکانیکی و کاربردهای بالینی سیم های ارتودنسی را برای طراحی درمان داشته باشد.