مدیریت تلفات در فیبر نوری

فاصله انتقال هر سیستم ارتباطی فیبر نوری در نهایت توسط تلفات فیبر محدود می شود. تا سال ۱۹۹۵، این محدودیت تلفات عمدتا با استفاده از تکرارکننده های نوری برطرف می شد، دستگاه هایی که در آنها سیگنال نوری ابتدا با استفاده از گیرنده به شکل الکتریکی تبدیل می شود و سپس با استفاده از فرستنده بازسازی می شود. چنین احیاکننده هایی برای سیستم های WDM (مالتی پلکس کردن بر اساس تفکیک طول موج) بسیار پیچیده و گران می شوند زیرا نیاز به مالتیپلکس کردن کانال های WDM جداگانه دارند. یک رویکرد جایگزین برای مدیریت تلفات از تقویت کننده های نوری استفاده می کند، که کل سیگنال WDM را مستقیما بدون نیاز به تبدیل هر کانال به حوزه الکتریکی تقویت می کند. لذا این مقاله به مدیریت تلفات فیبر در سیستم های مسافت طولانی اختصاص دارد. سپس روش رایجی را که در آن تقویت کننده های نوری به طور دوره ای در امتداد یک پیوند فیبر استفاده می شوند، مورد بحث قرار می دهیم و دو طرح معروف به طرح های تقویت کننده توده ای و توزیع شده را شناسایی می کنیم.