نقش واسطه ای دشواری های هیجانی و بین فردی در رابطه بین سازوکارهای دفاعی و اندیشه پردازیخودکشی

هدف پژوهش حاضر تعیین نقش واسطه ای دشواریهای هیجانی و بین فردی در رابطه بین سازوکارهای دفاعی و اندیشهپردازی خودکشی بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری این پژوهش شامل تمام شهروندان شهرکرج در پاییز سال ۱۴۰۲ بود که از میان آنها به روش نمونهبرداری تصادفی دو مرحلهای با مراجعه به سایت شهرداریشهر کرج دو منطقه ۳ و ۷ در مرحله اول و در مرحله دوم بوستان هامون از منطقه ۳ و بوستان نبوت از منطقه ۷ و درنهایت ۲۷۰ نفر انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه سازوکارهای دفاعی- ۴۰ اندروز، سینگ و بوند ( ۱۹۹۳)پرسشنامه دشواری در تنظیم هیجان گراتز و روئمر ۲۰۰۴ ؛ مقیاس دشواری های بین فردی- ۴۷ پیلکونیس، کیم،پرویتی و بارخام ۱۹۹۶ و مقیاس شناخت های خودکشی رود و همکاران ۲۰۱۰ بود. برای تحلیل داده ها از روشالگویابی معادله های ساختاری استفاده شد. در پژوهش حاضر ضریب مسیر غیرمستقیم بین سازوکارهای پخته و اندیشه پردازی خودکشی P=۰/۰۱,β=۰/۳۳۹ و سازوکارهای ناپخته و اندیشه پردازی خودکشی P=۰/۰۱,β=۰/۲۵۵ در سطح ۰/۰۱ معنادار بود.