نقش بازی در یادگیری آموزشی چارچوبی برای سیاست گذاری آموزشی

یادگیری از طریق بازی به عنوان یک استراتژی مهم برای ترویج مشارکت دانش آموزان، شمول و توسعه مهارت هایکل نگر فراتر از سال های پیش دبستانی ایجاد شده است. سیاست گذاران، محققان و مربیان این مفهوم را ترویج کرده اند کهیادگیری از طریق بازی از نظر رشدی مناسب است.(زیرا از کنجکاوی ذاتی کودکان در سنین مدرسه استفاده می کند ودر عین حال انتقال دشوار از پیش دبستانی به مدرسه را تسهیل می کند.) با این حال، کمبود شواهد و تجربیات عملی درمورد اینکه چگونه یادگیری از طریق بازی می تواند به طور موثر در زمینه مدرسه رسمی به کار گرفته شود، و شرایطی کهاز نتایج آن پشتیبانی می کند، وجود دارد. این پژوهش با ارائه طیف وسیعی از مطالعات تجربی در تعدادی از نظام هایآموزشی مطرح، به ارتباط بین سیاست، تحقیق و عمل می پردازد. این مطالعات توضیح می دهند که چگونه کودکانمی توانند مهارت های شناختی، اجتماعی، عاطفی، خلاق و فیزیکی را از طریق مشارکت فعال در یادگیری که به عنوانشاد، معنادار، تعاملی اجتماعی، فعالانه جذاب و تکراری تجربه می شود، پرورش دهند. نویسندگان تعریف گسترده ای رابرای یادگیری از طریق بازی در مدرسه بر اساس علم یادگیری پیشنهاد می کنند و یافته های کلیدی مطالعات بین المللیدر مورد تاثیر یادگیری کودکان از طریق بازی را خلاصه می کنند. آنها چهار چالش کلیدی را که زیربنای شکاف قابلتوجه بین سیاست آموزشی و عمل است، شناسایی کرده و چارچوب مفیدی را پیشنهاد می کنند که این چالش ها را ازطریق یک زبان و ساختار مشترک برای اجرای یادگیری از طریق بازی حل می کند.