بررسی موانع و ارائه مدلی برای تحلیل نهادینه سازی سطوح توسعه پایدار کشاورزی در استان های کرمانشاه و همدان ایران

فائو کشاورزی پایدار را مدیریت و حفاظت از منابع طبیعی پایه و هدایت دگرگونی های تکنولوژی و نهادی، در راستایی که متضمن ارضای نیازهای نسل های حاضر و آینده باشد، تعریف می کند (شریفی و همکاران، ۱۳۹۸). کشاورزی پایدار، فعالیتی علمی و مبتنی بر اصول بوم شناختی است که هدف اصلی آن ایجاد حالت تعادل و رسیدن به پایداری در تولید می باشد (شاهی مریدی و همکاران، ۱۳۹۶). در واقع کشاورزی پایدار را می توان نوعی فرایند بهینه سازی دانست که با استفاده درست از منابع طبیعی، بتوان نیاز غذایی بشر را تامین کرده و کیفیت محیط زیست را بالا برد (رضایی فرهادآباد و مجرد، ۱۳۹۷). پایداری در بخش کشاورزی باید به مسائل مربوط به کاهش فقر، امنیت غذایی و ایجاد درآمد پایدار برای جمعیت به سرعت در حال رشد دست یابد (تاتلیدیل و همکاران، ۲۰۰۹). توسعه از جمله سازه هایی هستند که پس از جنگ جهانی دوم مطرح شده اند (Michael Todaro-۱۹۶۸) معتقد است که توسعه را باید جریانی چند بعدی دانست که مستلزم تغییرات اساسی در ساخت اجتماعی، طرز تلقی عامه مردم و نهادهای ملی و نیز تسریع رشد اقتصادی، کاهش نابرابری و ریشه کن کردن فقر مطلق است. (Schumacher-۲۰۱۵) معتقد است؛ توسعه یا کالای مادی آغاز نمی شود و با آدمیان و تربیت آنها را با سازمان و با انظباط آغاز می شود بدون این سه منبع پنهان و دست نخورده و بلامصرف باقی می مانند اگر بپذیریم عامل فقر نارسائی های موجود در این سه حوزه است، بنابراین ریشه کن کردن فقرا اساسا به رفع این نارسائی ها بستگی دارد.پژوهش حاضر به دنبال تحلیل موانع نهادینه شدن سیاست گذاری توسعه پایدار و ارائه مدلی برای نهادینه سازی آن در ایران است.