بررسی ضرورت تاب آوری در سازمان آموزش و پرورش

محیطهای ناپایدار مخصوصا در مدرسه و دانشگاه های اموزشی، باعث ایجاد چالشهای مکرر می شوند. در این قبیل محیطها، صرفا سازمانهای انعطاف پذیر، چابک و پویا با موفقیت به فعالیت خود ادامه می دهند؛ بنابراین، جستجو و شناسایی نقاط قوت خود، نقطه شروع مهمی در درک تابآوری است. سازمانها به طور روزافزون با انواع مختلف اختلالات مواجه می شوند که می توانند به صورت جداگانه با هم زمان رخ دهند. مقابله با این اختلالات، نیازمند تاب آوری سازمانی است. تاب آوری سازمانی در آموزش و پرورش، ظرفیت مقاومت و بازیابی از حوادث، شوکها یا بلایایی طبیعی است که می تواند بر یک سازمان یا یک سیستم، به صورت داخلی یا خارجی تاثیر بگذارند. تاب آوری سازمانی به عنوان توانایی سازمان در پیشبینی، اجتناب و تعدیل مثبت در برابر اختلالات و تغییرات محیطی تعریف می شود. این توانایی، ترکیبی از ظرفیت سازمانی برای بازگرداندن کارایی پس از اختلال و ایجاد قابلیتهای لازم قبل از پاسخ به بحران است. جوامع برای اینکه تاب آور باشند بر خدمات فراهم شده توسط سازمانها متکی هستند تا آنها را به برنامه ریزی، پاسخ و بازیابی برای موقعیتهای اضطراری و بحرانها قادر سازند. سازمانهای حیاتی که فراهم کننده خدماتی مانند آب، گاز، برق، حمل و نقل، آموزش و سلامت هستند، همواره بسیار مهم انگاشته شده اند. تاب آوری برای معلمان بسیار مهم است. این مهارت به آنها کمک میکند تا با شرایط پیچیده و سختی که در آموزش و پرورش و مسیر معلمی وجود دارد، مقاومت کنند و وظایف خود را به بهترین نحو انجام دهند. تابآوری به معلمان کمک میکند تا استرس و فشارهای روانی و فیزیکی را کاهش دهند و کیفیت زندگی خود را به عنوان یک معلم بالا ببرند. در ضمن، معلمان با تابآوری میتوانند به دانشآموزان خود نیز کمک کنند تا در شرایط پیچیده و سخت بهتر مقاومت کنند. با ارائه الگویی از تابآوری به دانش آموزان، آنها نیز می توانند از این مهارت بهره مند شوند