جلوه های حدیث و روایات در متون فارسی

جایگاه قرآن و حدیث در میان منابع و سرچشمه های ادب پارسی، متفاوت و ممتاز است؛ تا آن جاکه می توان گفت نظم و نثر فارسی، بیشترین وام گیری را از متون دینی دارند. یکی از علل این حجم از تاثیرپذیری، دانش دینی گویندگان فارسی زبان بود. قرآن کریم و روایات اهل بیت(علیهم السلام) تاثیر به سزایی در فرهنگ و ادب فارسی داشته اند. این تاثیرگذاری در اشکال و شگردهای مختلفی از قبیل گرته برداری معنایی، شرح و تفسیر، ترجمه، برآیندسازی، تلمیح و تاثیر محتوایی، نمود یافته است.در گذشته تا پیش از مشروطه و تخصصی شدن دانش ها، بیشتر فرهیختگان و ادیبان، دانش آموختگان مدارس دینی بودند چنان که عالم به کسی می گفتند که علم دین می دانست. گویندگان بزرگ فارسی، همواره به قرآن مجید و سخن معصومین(علیهم السلام) نظر داشتند و از هر فرصتی برای بازگویی آموزه های دینی استفاده می کردند. با نگاهی گذرا به دیوان حافظ، مثنوی معنوی مولانا، منطق الطیر عطار، بوستان سعدی، غزلیات صائب تبریزی یا قصاید ملک الشعرای بهار و صدها شاعر و نویسنده دیگر، درمی یابیم که متون ادبی فارسی سرشار از آموزه های دینی و نکات قرآنی و مضامین روایی است.