تاملی نوگرایانه از خودپنداره و انواع آن در دانش آموزان

دانش آموزانی که در دوران تحصیل دچار ضعف و شکست می شوند، در اثر تکرار شکست، باوری کاذب ومحدود کننده می یابند که تداوم و تعمیم آن باعث ثبت خودانگاره منفی و بازدارنده و ممانعت در برابر ابراز توانایی ها و تحکیم احساس ضعف بیشتر در مراحل بعدی می شود؛ تصور مردود شدن، احتمال مردود شدن در عمل، عدم تلاش برای حل مشکلات و جبران ضعف ها اضطراب دانش آموزان را دوچندادن کرده و جزئی از شخصیت آنان می گردد. همچنین از طرفی افرادی که دارای خودپنداره مثبتی هستند در انجام کارها، خود را اثربخش تر، مطمئن تر و توانمندتر می دانند و بالطبع چنین خودپنداره ای منجر به عدم بروز هیجانات منفی در آنها میشود. بر این اساس افرادی که تفکر و برداشت مثبتی از خود و توانمندیهای خود دارند، تلاش بیشتری از خود نشان می دهند. این افراد اعتماد به توانایی های خود در فائق آمدن بر تکالیف تحصیلی دارند. براساس نظریه خود پنداره که از جمله نظریات مرتبط به خود ارزشیابی است، خودپنداره شبکه ای از عقاید و باورهای مثبت و منفی در مورد خود و پذیرش و یا رد خود می باشد.در پژوهش های مختلفی که پیرامون خود پنداره انجام گرفته است، این مفهوم را به اصطلاحات متفاوتی تعریف کرده اند و برخی آن را مترادف با عزت نفس و خود تنظیمی دانسته اند.