بررسی راهکارهای ارتقاء پیادهمداری با توسعه پایدار محله ای (نمونه موردی : محله هاشمیه مشهد)

در سالهای اخیر، توجه به توسعه پایدار شهری و قابلیت پیادهمداری جهت اصلاح شرایطی که در آن راههای پیاده از استقلال لازم برخوردار نبوده، بلکه صرفا تابعی از حرکت سواره به حساب آمده است ، افزایش یافته است . پیادهپذیری ، میزان ظرفیت و قابلیت پیاده روی مناسب و به تعبیری میزان مطلوبیت محیط مصنوع برای حضور، زندگی ، خرید، ملاقات و گذران اوقات فراغت شهروندان در یک پهنه شهری است . هرچند در عین حال تفاوتهای اقلیمی ، فرهنگی ، و ویژگی های متفاوت در هر شهر و محله ، نیازمند شیوه خاصی از برخورد نسبت به مسئله پیاده مداری را به دنبال دارد. از این روی مطالعه و شناخت شرایط و وضع موجود در یک محله به عنوان گام ابتدایی در ارائه راهکارهای دستیابی به محله پایدار شهری امری ضروری به نظر می رسد. در این مطالعه بر اساس روش توصیفی -تحلیلی (با گردآوردی داده به روشهای کتابخانه ای و میدانی ) سعی بر آن شده است تا با شناختی جامع از محله هاشمیه مشهد، وضعیت پیادهمداری این محله مورد کنکاش قرار گیرد . پس از تحلیل وضع کنونی و شناخت پیرامون بالقوههای این محله ، راهکارهای کارکردی به منظور تامین به پویایی و سرزندگی با فراهم ساختن نیازهای کالبدی پیادهمداری و تامین مطلوبیت و امنیت محیطی در محله هاشمیه ارائه گردیده است . نتایج این مطالعه نشان می دهد که بزرگراه وکیل آباد، بلوار هاشمیه ، بلوار هنرستان دارای اولویت شاخص های پیادهپذیری در معابر اصلی هستند. همچنین در معابر فرعی هاشمیه ۳۳ با قرار گرفتن در مرکز محله ، وجود بوستانهای محلی در آن و دسترسی به مراکز تجاری ، درمانی ، آموزشی و مذهبی در اولویت پیادهپذیری درون محله ای قرار دارد. در نهایت با تحلیل نتایج بر مبنای جدول سوات، نقاط ضعف و تهدیدهای شناسایی شده که طی راهبردهای قوت-تهدید، قوت-فرصت و ضعف -فرصت مورد بحث قرار می گیرند.