(بررسی تاثیر مصالح بر ارتباط انسان با محیط ساخته شده، بر مبنای دیدگاه پدیدارشناسان)

بحران فضای معمارانه به معنی بحران تعامل جامعه با فضا و زمان است که تبدیل به یکی از بزرگترین مشکلات در معماری امروز شده است . این بحران در تولید معماری بی کیفیت ، بی هویت و نا آشنا متبلور شده است . یکی از مشکلاتی که از سوی پدیدارشناسان در حوزه معماری مطرح شده ،عدم توجه به تاثیر مصالح بر کیفیت بخشی ساختمانها است . در حوزه معماری ، مصالح به عنوان عنصری کلیدی تشکیل دهنده ساختمانها مطرح هستند. اما نگاه پدیدارشناسان به این مسئله تفاوتی را در بهرهگیری از مصالح در طراحی و معماری ساختمان ها به وجود آورده است . به طور کلی با استفادهی هوشمندانه از مصالح می توان حس و تجربه های بسیاری برای کاربران خلق کرد. به بیانی دیگر استفاده از مصالح مناسب و سازگار با فضای مورد نظر، می تواند به ایجاد اتمسفر و روح مکان در ساختمانها و فضاهای معماری کمک کند. این پژوهش ، با استفاده از مطالعه کتابخانه ای و با بهره گیری از روش تحقیق کیفی به بررسی دیدگاه های پدیدارشناسان درباره ی مصالح در معماری پرداخته است . در نهایت پدیدارشناسی به عنوان یک رویکرد مهم در معماری ، نقش بسیار مهمی در ایجاد فضاهایی با تجربه های منحصربه فرد و تاثیرگذار بر ادراک انسان دارد. با بهرهگیری از اصول و مبانی پدیدارشناسی ، می توان فضاهایی طراحی کرد که ارتباط مستقیم و فعال با انسان برقرار کنند و تجربه ی منحصر به فردی را برای او فراهم کنند. استفاده از این مبانی نظری در طراحی معماری ، امکان ایجاد فضاهایی است که درک معناشناختی ، تفکر بصری و شناخت مکانی انسان را تقویت کرده و تاثیر قابل توجهی بر تجربه او داشته باشد.