بررسی تطبیقی فضاهای مسکونی سنتی و مدرن بر اساس شاخص های سینرژی (هم افزایی )

در دوران گذشته ، دوره تفاوت در ارزش ها و اندیشه های معمارانه ، و تنوع در گرایش ها و شیوه های معماری شهری است . این تنوع و تضاد که متاثر از عوامل گوناگون و رویکردهای مختلف سنت و تجدد است بیش از همه درحوزه معماری مسکونی نمود پیدا می کند و ساختار یکنواخت خانه های شهر را به عرصه تفاوت می کشاند،تفاوتی که در تمامی اجزای تشکیل دهنده یک خانه ، از فضای ورودی تا فضاهای داخلی رخ می نماید. از این رو با اتخاذ رهیافتی یکپارچه و همگون و از طریق هم افزایی حوزه های پایداری می توان چشم اندازی را تنظیم نمود تا رشد و شکوفایی را برای تمام جامعه و در هر مکان و زمان (حال و آینده ) به همراه داشته باشد. پایداری حرکتی چند وجهی است و نباید با رسیدگی و بررسی یک حوزه از حوزه های دیگر غافل شد، بلکه نیاز است که همه جوانب را با هم مورد بررسی قرار دهیم و این همبستگی مستلزم پایبندی اعضای جامعه و همه رشته ها و مشارکت فعال در همه زمینه ها است که انجام می گیرد و نتیجه آن احقاق تفکر پایداری در معماری به وسیله ی پدیده ای به نام سینرژی است . امروز نگاه اغلب افراد ساکن در مجموعه های مسکونی به فضای زندگی خود نگاهی غربیه و عاری از تعلق و دلبستگی بدان میباشد از سوی دیگر از آنجاییکه یکی از رسالتهای طراحان و معماران خلق رابطه ای متناسب بین انسانها و کالبد اطرافشان در جهت رفع نیاز ها آنها است . هدف این پژوهش سعی شده به بررسی فضاهای مسکونی سنتی و پس از آن مدرن که نمود بارز معماری در ایران است ، بر اساس شاخصهای سینرژی هم افزایی پرداخته شود، روش این پژوهش , ترکیبی کمی -کیفی است .