نقش استعاره در ماهیت و شکل معماری ایرانی

شعر یکی از ارکان هفتگانه ی هنرشناخته می شود که آثار کشفی وشهودی آن را می توانیم درزندگی انسان به ویژه ایرانیان از نخستین روزهای تولد تا هنگام مرگ ببنیم .اگر با نگاهی ژرف و نکته بین به ،شعر ومعماری توجه شود پیوستگی میان آن به ویژه نقش استعاره را که بیش از هرچیز ازاسطوره ها بن مایه گرفته است را در معماری ایرانی می بایم . دراین مقاله کوشش می شود به این پرسش پاسخ داده شود که "خوانش های اسطوره ای در مضامین شعری و آرایه های ادبی و استعاره ی آنها که ازارکان ارزنده و زیبا وپرکاربرد درادبیات و بیان شعراست دربیان معماری ایرانی چگونه دیده می شود" دربررسی موردی میان اسطوره های ایرانی میان اناهیتا و آب و میتراو مهرابه ها و گل سوسن و ایردبانوی خرداد نتیجه ی پژوهش های ما نشان می دهد استعاره یکی از پیوندهای میان هنرشعر و معماری است و در معماری ایرانی از این آرایه ادبی در ساختار شکلی و معنایی بناها از دوران های کهن پیش از تاریخ تاکنون مانند شکل گیری و مرکزیت یافتن حوض آب درطراحی معماری ایرانی و تزیین کردن آن با گلدان هایی درکنار آن بهرگرفته شده است .