مروری بر مفهوم شهرسازی سبز در طراحی شهری نوین

گذار به شهرسازی نوین و سبزتر در مواجهه با بحران های زیست محیطی به طور فزاینده ای ضروری است . اما چنین انتقالی بدون در نظر گرفتن عدالت اجتماعی امکان پذیر نیست . در طول دهه گذشته ، بسیاری از شهرها در سراسر جهان سیاست های سبز مختلفی را اجرا کرده اند. به این ترتیب آنها به تدریج به »شهرهای سبز« تبدیل شده اند. ظهور شهرهای سبز ممکن است مکان امیدوارکننده ای برای رسیدگی به تخریب محیط زیست شهرها و عدم مشارکت شهروندان با مسائل اجتماعی _محیط زیستی فعلی باشد، بنابراین مفهوم شهروندی محیطی (EC) را به وجود آورد. شهرسازی سبز در طراحی شهری نوین به معنای ترکیب مفاهیم شهرسازی و اصول پایداری محیطی است . این مفهوم به منظور ایجاد شهرهایی با توازن بین توسعه شهری و حفاظت از محیط زیست ، بهبود کیفیت هوا و آب، افزایش فضاهای سبز و ارتقاء کیفیت زندگی شهروندان ایجاد می شود. شهرسازی سبز شامل ایجاد پارکها، باغها، فضاهای عمومی با گیاهان، ترکیب سبز، سیستم های حمل و نقل پایدار، و بهرهگیری از فناوری های نوین برای کاهش آلودگی و افزایش بهره وری منابع است . هدف اصلی این مفهوم ایجاد شهرهایی است که مناسب برای زندگی ، کار، تفریح و تعامل اجتماعی باشند و در عین حال به حفظ و بهبود محیط زیست کمک کنند. در نهایت مفاهیم و روشهای زیادی وجود دارد که سعی می کنند رشد شهرها را بدون آسیب رساندن به پایداری تطبیق دهند. با این حال، اکثر آنها بسیار پیچیده هستند، و نمی توانند عملکرد سبز را در طول زمان اندازه گیری کنند؛ مفهوم شهر سبز (GCC) یکی از جدیدترین این مفاهیم است . هدف این مقاله آشنایی با مفهوم شهرسازی سبز در شهرسازی نوین است و به بررسی ابعاد و شاخص های طراحی و برنامه ریزی شهرسازی سبز و تحلیل این رویکرد در شهرهای پیشرو در شهرسازی سبز می پردازد.