کارکرد توسعه میان افزا اراضی شهری با کاربری نامتعارف در مدیریت بحران شهری

امروزه با افزایش تدریجی تعداد شهرهای بزرگ در جهان و همچنین گسترش شهر و شهر نشینی به خصوص در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران و از طرفی رشد شهرها ، تمرکز و تجمع جمعیت که باعث توجه بیشتر به شهرها گردیده منجر به پذیرش نقش ها و عملکردهای متعددی برای شهر شده و یکی از مهمترین اهداف کلان شهرداری های شهرها در جهان دستیابی به توسعه پایدار شهری از طریق مدیریت بحرانهای شهری می باشد. یکی از موضوعات مهمی حوادث طبیعی است که با توجه به ماهیت غیرمترقبه بودن این حوادث و لزوم اتخاذ سریع و صحیح تصمیم ها و اجرای عملیات، مبانی نظری و بنیادی ، دانشی را تحت عنوان مدیریت بحران به وجود آورده است این دانش به مجموعه اقداماتی گفته می شود که قبل ، حین و بعد بحران جهت کاهش اثرات این حوادث و کاهش آسیب پذیری انجام می شود. با بکارگیری اصول و ضوابط شهرسازی و تبیین مفاهیم موجود در این دانش مانند بافت و ساختار شهر، کاربری اراضی شهری ، شبکه های ارتباطی و زیر ساختهای شهری تا حد زیادی اثرات و تبعات ناشی از حوادث طبیعی را کاهش داد. یکی از ابزارهای مدیریت شهری استفاده از اراضی با کاربری های نامتعارف شهری از جمله پادگان ها ، کارخانه ها و ... در راستای برنامه ریزی شهری به منظور دستیابی به اهداف مدیریت بحران می باشد. توسعه درونی , سیاستی است که با هدف دستیابی به توسعه موزون, متعادل و پایدار شهری به شناسایی و برنامه ریزی برای استفاده بهینه از ظرفیت های موجود توسعه در درون محدوده شهر می پردازد. در این میان اراضی دارای کاربری نامتعارف درونی شهر با پهنه های وسیع خود در شهرها, به عنوان یکی از مهم ترین ظرفیت های توسعه درونی میتوانند فرصتی برای تجدید حیات شهرها باشند. در این مقاله سعی شده است با بررسی مفاهیم اصلی مدیریت شهری و کارکرد آن در مدیریت بحران شهری به این موضوع پرداخته شود. بررسی ها نشان می دهد که با برنامه ریزی صحیح و توسعه شهری و تعریف کابری های مناسب برای اراضی حاصل از خروج کاربرهای نامتعارف می توان در جهت دستیابی به مدیریت بهتر و کارآمد بحران های شهری گام برداشت .