معماری پایدار برای ساخت سکونتگاه بعد از وقوع زلزله

زلزله پدیده است که از گذشته در کشور ما وجود داشته است . چهار زلزله مهیب ترین زلزله های جهان در قرن بیستم میلادی در ایران اتفاق افتاده است و گزارش سال ۲۰۰۳ برنامه عمران ملل متحده تحت عنوان" کاهش ریسک بلایا ,چالش توسعه " کشورمان ایران را دومین کشور جهان از لحاظ مرگ و میر ناشی اززلزله معرفی نموده است .همانند (زلزله بوئین زهرا , زلزله طبس ,زلزله قیر و کارزین , زلزله لار ستان ,زلزله رودبار , زلزله قائنات و...), در بازه زمانی از سال ۱۹۸۰ تا ۲۰۲۲ میلادی ۹۸۳ زلزله با بزرگای بیش از ۵ به مقیاس امواج درونی زمین ریشتر در استان فارس ثبت شده است که میانگین بزرگای این زلزله ها ۳۹/۴ و حداکثر بزرگای آن۶/۶ بوده است بطور کلی ۶۴/۱۷ در صد از کل زلزله های کشور در این استان اتفاق افتاده است .متوسط طول گسل در استان فارس ۱/۵۶۲۱ کیلومتر و تعداد گسل ها ۶۵۳ عدد می باشد. بر اساس آمار شبکه لرزه نگاری مرکز لرزه نگاری کشور وابسته به موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران ,ایران در مردادماه ۱۴۰۲ بیش از ۵۳۰ بار لرزیده است .یکی از این زلزله ها در۲۷ مردادماه ۱۴۰۲ و بزرگای ۶/ ۴ در مقیاس ریشتر در شهرستان اوز استان فارس اتفاق افتاده است . وقوع این تعداد زمین لرزه تلفات جانی و مالی بسیاری را از گذشته تا حال در پی داشته است که اکثریت تلفات و خسارتها در مناطق وسکونتگاهای روستایی موجود اتفاق افتاده است . پژوهش انجام شده سعی بر آن دارد که وبا رعایت تاثیر مصالح بوم آورد در معماری پایدار بتواند راه حلی بعد از وقوع زلزله برای ساخت سکونتگاه مناسب ارائه نماید . این پژوهش به روش تحقیقی تحلیلی ,تفسیری و بازدید میدان از مناطق زلزله زده در استان فارس و دیگر مناطق کشورهمانند( زلزله کوهمره ,زلزله خنج ,زلزله دشتی , زلزله خوی و...)انجام شده است .