بافت کهن بندرکنگ ، معیاری ارزشمند برای معماری نوین در اقلیم گرم و مرطوب

معماری و شهرسازی گذشته ی ایران دربرگیرنده اصولی است که در دل سنت ها نمود یافته و همواره با تکیه بر خلاقیت معماران با محیط بومی خود سازگار شده است . تمدن یک ناحیه نمایانگر ساختار هویت جمعی بوده و در بافت های تاریخی و عناصر معماری شاخص ، نمود کالبدی می یابد. بافت تاریخی بندرکنگ در استان هرمزگان منعکس کنندهی ارزشهای فرهنگی - تاریخی آن شهر بوده و از تعامل انسان و محیط (طبیعی و مصنوع) پیرامون، در طول زمان شکل گرفته و به لحاظ شکلی و ساختار کلی ، قابل تمایز از سایر پهنه های شهری است . این بافت با دانه ها و محوطه های تاریخی با ارزش که بخش اعظمی از هویت اصیل ایرانی خود را حفظ کرده دارای مواریث فرهنگی ملموس و ناملموس متعدد و ارتباط ساختاری با ساحل خلیج فارس با بافت تاریخی که در هماهنگی ریختی با ساحل شکل گرفته و در واقع فرم جنوبی خود را منطبق از فرم ساحل دریای خلیج فارس کسب نموده است . خط آسمان آن با وجود بادگیرها و منارهها کماکان اصیل و منطبق بر گذشته است . با معرفی بافت تاریخی بندرکنگ در این مقاله سعی شده با گردآوری اطلاعات به صورت میدانی ، کتابخانه ای ،مقالات و پایان نامه ها و مدارک موجود استفاده شده و با روش توصیفی - تحلیلی بافت تاریخی و خانه های تاریخی واجد ارزش و همچنین عناصری که به بافت تاریخی هویت داده و موجب خاطرات جمعی مشترک و تعلق خاطر دیرینه است از بادگیر به عنوان عنصر شاخص تا مناره مساجد و ایوان (ساباط) ومولفه های اصلی معماری بومی را ارزیابی کرده و به بررسی گوشه ای از این بندر تاریخی زیبا پرداخته شده است و هدف از ارائه این پژوهش تعامل انسان و طبیعت و استفاده از مصالح بومی با معماری زیبا و با هویت که می توان الگویی برای ساخت و سازهای نوین در این اقلیم باشد.