اثربخشی طرحواره درمانی بر افکار خودکشی بیماران دارای اختلال شخصیت مرزی

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر افکار خودکشی بیماران دارای اختلال شخصیت مرزی انجام شد. روشپژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه ی آماری پژوهش شامل افراد مبتلا به شخصیتمرزی مراجعه کننده به مرکز درمانی اعصاب و روان شهر تهران در سال ۱۴۰۲ بودند. نمونه گیری این پژوهش به صورت در دسترسانجام شد. ابتدا افراد مبتلا به شخصیت مرزی شناسایی و از بین آنها ۳۰ نفر به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش ۱۵نفر و گروه کنترل ۱۵ نفر گمارده شدند. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت مداخلات طرحواره درمانی قرار گرفتو گروه کنترل مداخلهای را دریافت نکرد. هر دو گروه به پرسشنامه افکار خودکشی در دو مرحله ی پیش آزمون و پس آزمون پاسخدادند. داده ها با استفاده از روش تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان داد بین میانگین نمره افکارخودکشی پس آزمون در گروه آزمایش و کنترل تفاوت آماری معنی داری وجود دارد. بنابراین طرحواره درمانی بر افکار خودکشیبیماران دارای اختلال شخصیت مرزی تاثیر دارد.