نقش داستان های تربیتی و قصه گویی در تربیت فرزندان

داستان های قدیمی نقش بسیار مهمی در تکوین شخصیت کودک دارد. از طریق قصه ها و داستان های خوب، کودک به بسیاری از ارزش های اخلاقی پی می برد. پایداری، شجاعت، نوع دوستی، امیدواری، آزادگی،جوانمردی، طرفداری از حق و حقیقت و استقامت در مقابل زور و ستم ارزش هایی هستند که هسته ی مرکزی بسیاری از قصه ها و داستآنها را تشکیل می دهند. پرورش حس زیبایی شناسی در کودک، متوجه ساختن کودک به دنیایی که اطرافش را فرا گرفته، پرورش عادات مفید در کودک، تشویق حس استقلال طلبی و خلاقیت کودک هدف های اصلی طرح قصه های خوب برای کودکان است. مسئله ی انتخاب کردن داستان، با توجه به انبوه موادی که در اختیار قصه گوست، به ویژه برای داستان گوهای تازه کار و مبتدی، مشکلی اساسی است. حتی بهترین و برجسته ترین داستان گوهای حرفه ای هم قادر به گفتن هر داستانی نیستند. داستان گو، قهرمانان خود را از قصه هایی می سازد که با شخصیت خاص و سبک او متناسب باشند. به طور کلی، می توان ادعا کرد که تدریس به شکل داستان از جدی ترین و بنیادی ترین روش های انتقال مفاهیم به دنیای دانش آموزان است. نمی توان نقش شگفت انگیز قصه را در آموزش و انتقال مفاهیم تربیتی و اخلاقی و دینی انکار کرد. "یکی بود، یکی نبود"، عبارتی جادویی است که بچه های سراسر جهان را فارغ از زبان، نژاد، رنگ و مذهب، به دنیای دیگری خارج از وحشیگری های دنیای امروز می برد و همه بچه ها را با یکدیگر هم وطن می سازد. با تدریس داستان گونه در کلاس هایمان عملا قدمی هرچند کوچک در جهت احیای ارزش های فرهنگی در جامعه برداریم و کیفیت یادگیری را نه فقط تا پایان سال تحصیلی بلکه تا پایان عمر بیمه کنیم. همچنین بکوشیم تا دانش آموزان به خودانگیختگی و آگاهی اخلاقی دست یابند و در نهایت، به اصلاح خود و تصحیح رفتارهای نادرست از دریچه تدریس صحیح برسند.