تبیین روابط علی بین صفات شخصیت مادران و مشکلات رفتاری کودکان براساس نقش میانجی گر سبک های فرزندپروری

زمینه و هدف: شخصیت و شیوه تعامل والدین با کودک، از عوامل مهم در آسیب شناسی و پیشگیری زودرس مشکلات رفتاری کودکان به شمار می روند. این پژوهش با هدف تبیین روابط علی بین صفات شخصیت مادران و مشکلات رفتاری فرزندان براساس نقش میانجیگر سبک های فرزندپروری انجام شد. روش­: روش این پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی با شیوه مدل­ یابی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی مادران و کودکان ۸ الی ۱۲ سال آنان بود که ساکن مناطق ۱-۳ شهر تهران در سال ۱۴۰۰-۱۴۰۱ بودند که ۲۶۷ مادر با روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه مورد مطالعه انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه صفات شخصیتی نئو (مک کری و کاستا، ۱۹۹۷)، سبک فرزندپروری آلاباما (فریک، ۱۹۹۱) و سیاهه رفتاری کودک (آخنباخ و رسکولار، ۲۰۰۱) بود. تحلیل داده­ ها با نسخه ۲۴ نرم­افزار SPSS و AMOS با استفاده از روش روش مدل یابی معادلات ساختاری انجام شد. یافته ­ها: بر اساس نتایج به دست آمده مدل ساختاری مفروض با داده ها برازش مناسب دارد؛ ضریب مسیر کل بین توافق پذیری (۰/۰۳۲=p، ۰/۱۴۵-=β)، گشودگی (۰/۰۱۹=p، ۱۵۱/۰-=β)، وظیفه شناسی شخصیت مادران (۰/۰۰۱=p، ۰/۳۸۰-=β) و روان رنجورخویی مادران(۰/۰۰۱=p، ۰/۳۸۷=β) با مشکلات رفتاری فرزندان معنادار بود. ضریب همبستگی چندگانه برای متغیر مشکلات رفتاری فرزندان ۰/۵۷ به دست آمد. نتیجه ­گیری: مطالعه حاضر نقش میانجی سبک های فرزندپروری در رابطه بین صفات شخصیت مادران و مشکلات رفتاری فرزندان را تایید کرد. مشکلات رفتاری کودکان می تواند پیامد تعامل صفات شخصیت و سبک های فرزندپروری باشد.