اثر تمرین مقاومتی – هوازی بر بیان ژنهای FNDC۵، میوستاتین، هایپرتروفی و هایپرپلازی در عضله دوقلو موشهای نابالغ

زمینه و هدف: رشد عضلانی، تحت تاثیر عوامل مختلف از جمله مایوکاینها و میوستاتین قرار میگیرد. هدف از پژوهش حاضربررسی اثر تمرین مقاومتی – هوازی بر بیان ژنهای فیبرونکتین نوع سه حاوی پروتئین (FNDC۵) ۵، میوستاتین، هایپرتروفی و هایپرپلازی در عضله دوقلو موشهای نابالغ بود. روش تحقیق: تعداد ۱۰ سر موش صحرایی نر ویستار با سن دو هفته ای به طور تصادفی در دو گروه کنترل (پنج سر) و تمرین (پنج سر) قرار گرفتند. برنامه تمرین مقاومتی شش هفته با سه نوبت و هر نوبت چهار بار بالا رفتن از نردبان یک متری ( با ۲۶ پله) با حمل وزنه بود. برنامه تمرین هوازی شش هفته در روزهای متناوب شامل دویدن روی نوارگردان با شدت ۲۵ تا ۵۰ درصد حداکثر سرعت موش به اجرا درآمد. مدت ۴۸ ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی و پس از هشت ساعت ناشتایی، موشها تشریح شدند و عضله دوقلو جدا گردید. بیان ژنFNDC۵ و میوستاتین با استفاده از روش Real time PCR، و هایپرتروفی و هایپرپلازی توسط میکروسکوپ نوری سنجش شدند. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون t مستقل در سطح معنیداری p≥۰/۰۵ با استفاده از نرم افزار PRISM انجام پذیرفت. یافته ها: پس از شش هفته تمرین مقاومتی - هوازی، بیان ژن (p=۰/۰۴) FNDC۵ و هایپرتروفی (p=۰/۰۰۴) در عضله دوقلوی گروه تمرین بالاتر؛ اما بیان ژن میوستاتین (p=۰/۰۱) در این گروه کمتر بود. با این حال، تفاوت معنیداری بین هایپرپلازی تارهای عضله دوقلوی موشهای نابالغ دو گروه مشاهده نشد .(p=۰/۲۲) نتیجه گیری: به نظر میرسد اجرای تمرینات مقاومتی - هوازی با بیان بیشتر ژنهای FNDC۵ و بیان کمتر ژنهای میوستاتین، به هایپرتروفی بیشتر تارهای تند انقباض منجر می شود. این فرآیند فارغ از رشد طبیعی به تمرینپذیری بافت عضلانی در نمونه های حیوانی قبل از سن بلوغ دلالت دارد.