مقایسه خودشفقت ورزی و همدلی زنان متقاضی طلاق و زنان عادی

طلاق به عنوان رویدادی آسیب زا تمامی اعضای خانواده را به چالش کشیده و تبعات جبران ناپذیری برای سلامت روان آنها دارد؛ به همین دلیل شناخت متغیرهای مرتبط با آن از اولویت های بهداشت روان خانواده به شمار می رود. هدف پژوهش حاضر مقایسه خودشفقت ورزی و همدلی زنان متقاضی طلاق و زنان عادی بود. روش پژوهش علی- مقایسه-ای (پس رویدادی) بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان متقاضی طلاق مراجعه کننده به دادگاه خانواده شهرستان رشت در سه ماهه اول سال ۱۴۰۱ بود. نمونه پژوهش نیز شامل۱۸۰ نفر (۹۰ زن متقاضی طلاق و ۹۰ زن غیر متقاضی طلاق) بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه های خودشفقت ورزی نف (۲۰۰۳) و همدلی جولیف و فارینگتون (۲۰۰۶) را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از آزمون های t گروه های مستقل و تحلیل واریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد بین میانگین نمره کل خودشفقت ورزی و همدلی دو گروه زنان متقاضی طلاق و زنان عادی تفاوت معنی دار وجود دارد (۰۱/۰>P). همچنین نتایج نشان داد بین میانگین مولفه های مهربانی با خود، قضاوت خود، مشترکات انسانی، انزوا، و ذهن آگاهی خودشفقت ورزی دو گروه زنان متقاضی طلاق و زنان عادی تفاوت معنی دار وجود دارد (۰۱/۰>P). همینطور بین میانگین مولفه های همدلی شناختی و همدلی عاطفی دو گروه زنان متقاضی طلاق و زنان عادی تفاوت معنی دار وجود دارد (۰۱/۰>P). بر این اساس می توان نتیجه گرفت که زنان متقاضی طلاق نسبت به زنان عادی دارای سطوح پایین تری از خودشفقت ورزی و همدلی هستند.