پیش بینی خستگی عاطفی بر اساس اضطراب وجودی و هوش معنوی در پرستاران شهر یزد

زمینه: پرستاری جزء حیاتی ترین مشاغل برای تمامی جوامع محسوب می گردد که به علت شرایط کاری خاص بیشتر در معرض آسیب هایی همچون خستگی عاطفی و اضطراب وجودی قرار دارند. هدف: هدف پژوهش حاضر پیش بینی خستگی عاطفی بر اساس اضطراب وجودی و هوش معنوی در پرستاران شهر یزد بود. روش: روش انجام پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی بود. جامعه پژوهش شامل کلیه پرستاران شهر یزد در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۲ بودند که از میان آن ها ۲۰۷ نفر (۱۱۶ زن و ۹۱ مرد) با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. شرکت کنندگان به ترتیب به پرسشنامه های خستگی عاطفی چن و همکاران (۲۰۱۹)، اضطراب وجودی گود و گود (۱۹۷۴) و هوش معنوی کینگ (۲۰۰۹) پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از رگرسیون چند متغیره به روش همزمان و از طریق نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ بهره جسته شد. یافته ها: یافته ها نشان دادند، ارتباط بین متغیرهای خستگی عاطفی و اضطراب وجودی مثبت و معنادار و ارتباط بین متغیرهای هوش معنوی و اضطراب وجودی منفی و معنادار است ولی بین خستگی عاطفی و هوش معنوی رابطه ای یافت نشد. همچنین، متغیر اضطراب وجودی (۱۵/۶T=و ۰۱/۰>ρ) قادر است تا ۴۰ درصد از واریانس خستگی عاطفی را تعیین کند ولی متغیر هوش معنوی با توجه به مقدار آماره و سطح معناداری (۵۸/۰T=و ۰۱/۰<ρ) تایید نشد و نتوانست خستگی عاطفی را پیش بینی کند. نتیجه گیری: پیشنهاد می شود به منظور کاهش خستگی عاطفی در افراد، به خصوص در پرستاران، اقدامات و برنامه های لازم جهت کاهش اضطراب وجودی آنان فراهم گردد تا از مشکلات روان شناختی احتمالی و فرسودگی شغلی در آینده پیشگیری شود.