تدوین مدل ساختاری خودکارآمدی تحصیلی بر اساس اشتیاق به مدرسه با نقش میانجی خودپنداره تحصیلی در دانشآموزان ابتدایی

هدف از انجام این پژوهش بررسی تدوین مدل ساختاری خودکارآمدی تحصیلی بر اساس اشتیاق به مدرسه با نقش میانجی خودپنداره تحصیلی در دانشآموزان ابتدایی بوده است. طرح پژوهش توصیفی از نوع مدلسازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری مورد مطالعه، کلیه دانش آموزان دوره ابتدایی شهر قم در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بودند. حجم نمونه بر اساس مدل کلاین(۲۰۲۳) و با روش نمونه گیری در دسترس ۳۰۰ نفر انتخاب شد. برای اندازهگیری متغیرهای پژوهش از پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی(ASEQ) جینگز و مورگان(۱۹۹۹)، پرسشنامه اشتیاق به مدرسه (AEQ) فردریکز و همکاران(۲۰۰۴) و سیاهه خودپنداره تحصیلی دانشآموزان ابتدایی(SSCI) چن و تامپسون (۲۰۰۴) استفاده شد. داده ها با ضریب همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری و با استفاده از نرم افزار SPSS و AMOS نسخه ۲۸ تحلیل شد. نتایج نشان داد که بین اشتیاق به مدرسه و خودپنداره تحصیلی با خودکارآمدی تحصیلی رابطه معناداری وجود دارد(۰۱/۰>P). همچنین نتایج نشان داد مسیرهای مستقیم این پژوهش معنادار شدند و مسیرهای غیرمستقیم اشتیاق به مدرسه از طریق نقش میانجی خودپنداره تحصیلی بر خودکارآمدی تحصیلی معنادار بود. بر اساس یافتههای این پژوهش، مدل نهایی پژوهش از برازش مطلوبی برخوردار بود(۰۷۱/۰=RMSEA و ۰۵/۰>P-value) و ۹۳ درصد واریانس خودکارآمدی تحصیلی به وسیله اشتیاق به مدرسه با نقش میانجی خودپنداره تحصیلی تبیین میشود. لذا می توان نتیجه گیری کرد که مدل نهایی ارزیابی شده از برازندگی مطلوبی برخوردار است و گام مهمی در جهت شناخت عوامل موثر بر خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان ابتدایی شهر قم است.