جایگاه توانمندی های تربیتی خانواده در تعاملات و شایستگی های اجتماعی دانش آموزان

مدارس در ماموریت آموزشی خود زمانی به بیشترین موفقیت دست می یابند که در زمینه افزایش توانمندی های اجتماعی- هیجانی و تحصیلی تلاش نمایند. هر چند بیشتر دست اندرکاران تعلیم و تربیت از جمله مربیان و معلمان بر اهمیت یادگیری اجتماعی و هیجانی تاکید دارند؛ اما دریافت آن ها از پیامدهای این نوع توانمندی ناقص است و بیشتر بر این باورند که مداخله های این نوع یادگیری بیشتر منجر به افزایش سلامت فرد (از جمله پیشگیری از سوء استفاده از مواد، پیشگیری از خشونت) و شهروند مسوولیت پذیر منجر می شود. هر چند این نوع یادگیری در افزایش پیامدهای غیرتحصیلی از جمله پیشگیری از خشونت و افزایش سلامت روانی فرد تاثیر بسزایی دارد، اما این نوع از یادگیری در افزایش موفقیت تحصیلی و همچنین در زندگی نیز نقش مهمی دارد؛ زیرا مدرسه محیطی اجتماعی است و یادگیری نیز فرایندی اجتماعی است. دانش آموزان به تنهایی یاد نمی گیرند، بلکه با کمک معلمان، مشارکت همسالان و حمایت خانواده های خود یاد می گیرند. هیجانات و عواطف می تواند یادگیری را تسهیل و یا مانع یادگیری شود. تمرکز مدارس بر مسوولیت پذیری اجتماعی و خصیصه های اخلاقی تاریخچه طولانی دارد. یادگیری و داشتن رفتار مسوولانه در کلاس با هم ارتباط دارند. پژوهش های انجام شده در این حوزه نشان داده اند که رفتار دوستانه و اجتماعی با پیامدهای هوشی و فهم فرد در ارتباط است.