خواص و روش های ساخت داربست برای استفاده در مهندسی بافت

مهندسی بافت علمی است که از ترکیب داربست، سلول و مولکول های زیستی فعال برای ساخت بافتی با هدف بازسازی یا حفظ عملکرد و بهبود بافت آسیب دیده یا حتی اندامی در آزمایشگاه استفاده می کند. پوست و غضروف مصنوعی ازجمله بافت های مهندسی شده ای هستند که سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) آن ها را برای استفاده بالینی تایید کرده است. دقت در طراحی و ساخت داربست با خواص ایده آل مانند زیست سازگاری، زیست تخریب پذیری، ویژگی های مکانیکی و سطحی برای کاربرد در مهندسی بافت بسیار مهم است. علاوه بر این، این روش ها باید بتوانند داربست های ساخته شده را از حالت بالقوه به کاربردهای بالفعل ترجمه کنند. فناوری های ساخت متعددی برای طراحی داربست های سه بعدی ایده آل با ساختارهای نانو و میکرو کنترل شده برای دستیابی به پاسخ زیستی نهایی استفاده شده اند. این بررسی برنامه های کاربردی و پارامترهای ایده آل (زیستی، مکانیکی و زیست تخریب پذیری) داربست ها را برای مهندسی های مختلف زیست پزشکی و بافت برجسته می کند. این بررسی به طور مفصل در مورد روش های مختلف طراحی توسعه یافته و استفاده شده برای طراحی ساخت داربست ها بحث می کند در این روش ها شامل ریخته گری با حلال/ حلال شویی (Leaching) ذرات، خشک کردن انجمادی، جداسازی فاز ناشی از حرارت (TIPS)، کف گازی (GF)، فوم پودری، سل-ژل، ریسندگی الکتریکی، سنگ نگاری فضایی (SLA)، مدل سازی رسوب ذوب شده (FDM)، تف جوشی لیزری انتخابی (SLS)، روش جت حامل، چاپ جوهرافشان، چاپ زیستی به کمک لیزر، نوشتن سلولی مستقیم و تولید افزودنی مبتنی بر فلز با تمرکز بر مزایا، محدودیت ها و کاربرد آن ها در مهندسی بافت مورد بررسی قرار می گیرد.