بررسی فرایند انعقاد خون بر روی زیست پلیمرها و مروری بر روش های سنجش خون سازگاری  آن ها

در سال های اخیر استفاده از زیست پلیمرها در صنعت مهندسی پزشکی به شکل قابل توجهی گسترش پیدا کرده است، که از این دسته می توان به دریچه های مصنوعی قلب، کاتتر، داربست های قلبی و عروقی، رگ مصنوعی، پوشش دستگاه ضربان ساز، غشای دستگاه همودیالیز و ... اشاره کرد. خون سازگاری از ضروریات زیست پلیمرها در کاربردهای پزشکی محسوب می شود. آگاهی از برهم کنش های خون و پلیمر در توسعه و ساخت پلیمری خون سازگار اهمیت فراوانی دارد. موارد متعددی می تواند خون سازگاری زیست پلیمر را تحت تاثیر قرار دهد. خواص سطحی از قبیل آب دوستی، انرژی سطح و بار الکترواستاتیک از مهم ترین عوامل در کنترل خون سازگاری محسوب می شوند. در این تحقیق ضمن بررسی فرایند انعقاد خون بر روی زیست پلیمرها، به بررسی روش های سنجش خون سازگاری بر روی آن ها پرداخته شده است. این روش ها عبارتند از: چسبندگی پروتئین که اولین مرحله در شروع فرایند انعقاد خون به حساب می آید، بررسی فعالیت پروتئین کالیکرئین که مسیر داخلی انعقاد خون را شامل می شود، زمان های انعقادی شامل زمان ترومبین (TT)، زمان پروترومبین (PT)، زمان نسبی ترومبوپلاستین فعال شده (APTT) که مسیرهای خارجی، داخلی و مشترک انعقاد، میزان همولیز گلبول های قرمز، چسبندگی سلولی و بررسی میکروسکوپی آن ها و چسبندگی و فعالیت پلاکت ها را مورد بررسی قرار می دهند. تغییر مورفولوژی پلاکت ها از دیگر معیارهای شاخص سنجش خون سازگاری به شمار می آیند که در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفته است. در نهایت پلیمر خون سازگار بایستی از همه آزمون های بیان شده با موفقیت عبور کند.