تحلیل سالمندی جمعیت در فضاهای شهری تهران

بسیاری از فعالیت های روزمره زندگی در فضاهای عمومی شهری صورت می گیرد و انجام برخی از این فعالیت ها اجتناب ناپذیر است. فضای شهری ایده آل فضای است که در آن عدالت شهروندی رعایت شده باشد و تمامیشهروندان و حتی اقشار آسیب پذیر جامعه بتوانند از این فضا استفاده کنند. فضاهای شهری مورد برنامه ریزی باید چنان ساماندهی شوند که از تبعیض علیه افراد کاسته و از انزوای آنان جلوگیری نماید. در این میان توجه به گروه های خاص (مانند سالمندان) که بهواسطه شرایط اجتماعی مورد غفلت قرار می گیرند از اهمیت مضاعفی برخوردار هستند. سالمندان از جمله گروه های اجتماعی هستند که به دلیل شرایط سنی و کاهش نسبی فعالیت های کاری، عمدتا از فضاهای شهری برای فعالیت های اختیاری و اجتماعی متناسب با سن خود، استفاده می کنند. بسیاری از فضاهای شهری، شرایط مناسب ارائه خدمات و امکانات لازم برای انجام اینگونه فعالیت ها را به ویژه در مورد سالمندان، دارا نیستند. در حال حاضر کشور ایران نیز مرحله انتقال ساختار سنی جمعیت از جوانی به سالخوردگی را تجربه می کند. با اینکه جمعیت سالمند سهم کمی از جمعیت کشور را به خود اختصاص داده است اما فزونی سرعت رشد جمعیت سالمند در مقایسه با رشد جمعیت کل کشور و پیش بینی افزایش تعداد و سهم سالخوردگان جمعیت ۶۰ سال و بالاتر در سال های آتی لزوم توجه به این گروه را مورد تاکید قرار می دهد. این پژوهش از لحاظ روش گردآوری داده ها، توصیفی و تحلیلی است. مطالعات انجام شده حاکی از ضعف شدید فضاهای شهری در این زمینه درتهران است.