طراحی شهر انسان محور (مطالعه موردی: محله پیرسرا رشت)

تا اوایل دهه ۱۹۷۰ توسعه معادل رشد و توسعه اقتصادی قلمداد می شود و با این برداشت یک بعدی از توسعه سایر ابعاد توسعه(اجتماعی، فرهنگی، محیطی و .... ) تا آنجا مورد توجه قرار می گرفت که در راستای رشد و توسعه اقتصادی باشد(وثوقی و همکاران، ۱۳۹۲). با شکل گیری انقلاب صنعتی و به دنبال آن حاکمیت تفکر مدرنیسم و به ویژه مطرح شدن نظریه ی شهر مناسب با اتومبیل شخصی از نقش و اهمیت فضاهای پیاده کاسته شد و به مرور شهروند پیاده، جایگاه واولویت خود را درفضای شهری از دست داد. با شکست شهرسازی مدرن و به دنبال آن افزایش توسعه ی انسانی و محیط زیست، انتقادهای زیادی درباره ی دیدگاه های مدرن در شهرسازی و نیز کیفیت های کالبدی فضایی نامطلوب حاصل از آن مطرح شد (صیدبیگی و همکاران،۱۴۰۲ ). توسعه پایدار، پارادایم نوینی از رشد اقتصادی است که در سمپوزیمی در سال ۱۹۹۱ در لاهه مطرح شد و راه هایی را فراروی انسان باز کرد و از آن جهت که در آن محوریت با انسان و نقاط ضعف توسعه نیافتگی است و محوریت را در بقای انسان، مجموعه حیات و تداوم آن در نسل های بعد می بیند، پس طرح و عرضه، سریعا عالمگیر شد و کشورها( اعم از توسعه یافته و کم توسعه) موظف شدند که در پروژه های توسعه ای، جنبه پایداری را با تمام دقت در نظر بگیرند(وثوقی و همکاران، ۱۳۹۲). برنامه توسعه سازمان ملل، توسعه انسانی را فرایند گسترش دامنه انتخاب مردم و بالابردن سطح رفاه و سلامت اجتماعی از طریق بسط قابلیت ها و کارکرد های آن ها می داند(وثوقی و همکاران، ۱۳۹۲). برنامه توسعه سازمان ملل، توسعه انسانی را فرایند گسترش دامنه انتخاب مردم و بالابردن سطح رفاه و سلامت اجتماعی از طریق بسط قابلیت ها و کارکرد های آن ها می داند(وثوقی و همکاران، ۱۳۹۲). سطوح بالای سرمایه اجتماعی در جامعه می تواند قدرت و مسئولیت افراد را توسعه دهد. در سالهای اخیر نشان داده شده است که سرمایه اجتماعی با ایجاد حمایت و فراهم آوردن منبع موثری برای اعتماد به نفس و احترام متقابل، افزایش دسترسی به خدمات بهداشت محلی، تسهیل فرایند جلوگیری از جرم، ارتقای امکان انتقال سریع اطلاعات پزشکی، ارتقای امکان الگوبرداری از هنجارهای رفتاری مرتبط با سلامت و ارتقای امکان کنترل اجتماعی بر رفتارهای انحرافی مرتبط با بهداشت، اهمیت به سزایی در سلامت مردم داشته است(وثوقی و همکاران، ۱۳۹۲). در دوران معاصر، برای بازگرداندن کیفیتهای شهری به شهروندان و بازپس گرفتن استیلای شهر از ماشین و اعطای آن به صاحبان اصلی آن ها(یعنی شهروندان)، جنبش ها و دیدگاه های جدیدی از جمله "شهرسازی شهروندگرا" و "شهرسازی پیاده مدار" و "شهر انسان محور"ظهور یافته است (صیدبیگی و همکاران،۱۴۰۲ ).